اولین خونه‌ی مشترک

یه دست مبل خریدم که خیلی هم ساده‌ست با اینکه چیز متفاوتی نیست اما خودم خیلی دوستش دارم. برای جلوی تلویزیون هم باید یه مبل دو سه نفره بخرم که هنوز نتونستم رنگی که می‌خوام رو پیدا کنم.

 با کلی تلاش بهم قول دادن که هفته اول شهریور خریدام رو آماده کنن و خودمم باید ماشین بگیرم و بار رو رشت تحویل بگیرم، البته خودم که نه… پسر پیگیری اینا رو انجام میده و از این بابت فشاری روم نیست، خدا میدونه چقدررر پیگیری برام سخته

اینجا گفتم؟ تخت و میز آرایشم رسید و از دیدنشون حالم خوب شد، وقتی اینا رو میخریدم فکر نمی‌کردم دم عروسی انقدر مشکلاتم زیادتر شده باشه و غم روی قلبم سنگینی کنه… اما شد دیگه، خوشحالم که تختم رو با حال بهتری خریدم:) 

تختم یجور آبیه رنگ  دیوار اتاقمم کرمه، کرم که میگم قرار بود رنگش خیلی متفاوت باشه اما منِ امروز خیلی آسون‌تر میگیره و اوقاتش رو برای این چیزا تلخ نمی‌کنه و فکر هم می‌کنم رنگا به هم اومدن

تشک هم از رویا خریدم اما فعلاً نرسیده، وقتی برسه میرم و روتختی هم باز می‌کنم، مدام با خودم فکر می‌کنم چی کار کنم که حالم بهتر شه؟ که سر ذوق بیام؟ فعلاً به نظرم با چیدن وسایل اتاق می‌تونم حالمو بهتر کنم:) 

از اتفاق‌های خوب روزگار اینه که من نه شرایط ایده‌آلی برای زیاد خرید کردن دارم، نه واقعاً وقت و حوصله‌ش رو… اون‌وقت خونه‌ای که قراره بریم توش سه تا اتاق داره و من برنامه‌م اینه فعلاً  در اتاقا رو ببندم. تصور کنم خونه‌م یک خوابه‌ست، تا روزی که پریسا بخواد بیاد خونه‌م، یا شاید سمانه یا دوستای قشنگ راه دورم… اون روزه که میرم و یه چیزایی برای اتاق وسطی می‌‌خرم. از حالا برای اون روز ذوق دارم… یعنی واقعاً کسی میاد خونه‌م؟ 

خونه‌مون وسط شهره و خیلی به خونه مامان و البته محل کارم نزدیکم، اینا هم از نکات خوب خونه‌ست. گرچه بدم نمی‌اومد نزدیک خواهرم باشم اما نشد دیگه… تازه از کجا معلوم خواهرم تا کی بخواد تو خونه‌ی فعلیش بشینه؟

یک ماه و چند روز مونده تا عروسی و منم و هزاااار تا کار و کلی دغدغه‌ی ذهنی و فشار… خدایا کمک کن این روزام خوب بگذره، نمیگم مثه اکثر عروسا با خوشحالی و بی‌دغدغه، بخوام نخوام باید قبول کنم سهم منم اینجوری بوده اما حداقل دلم رو آروم کن بتونم از خریدام و این روزای آخر مجردی حتی شده یه کم لذت ببرم.