۲۴ اسفند ۱۴۰۲

شب نمی‌خوابم، حتی یک ساعت… صبح میاد دنبالم و میریم خاکسپاری، یه کم تو راه گریه می‌کنم. درباره‌ش حرف می‌زنیم و میگه خیلی خوشحاله که تونسته تا زنده بوده بیاد خونه‌مون و ببینن همدیگه رو…

خیلی همراهه پسر، خیلی با دلم راه میاد، منتظر میمونه ببینه چی کمکم میکنه و در حدی که براش ممکنه تلاش می‌کنه. شاید یه هزارم دوست‌پسر یا شوهرهای شما هم نباشه تلاشش و اینو نمیگم که کسی دلش بخواد/نخواد… فقط میگم چون با خودش مقایسه‌ش می‌کنم نه هیچ کس دیگه

بعد مراسم میریم خونه پدری شوهر خواهرم، چقدر خاطره دارم از این خونه و بچگیامون… آخ خدا… یه کمی میشینیم و من به بهونه‌ی حموم بلند میشم و پسر رو راضی میکنم بریم رشت…(خونه پسرخاله‌ی بابام که من اینجا بهش میگم عمو انزلیه) بین راه بهش میگم بریم یه ناهار بهت بدم؟ تولدته مثلا و نه نمیگه

نمیشد روزه باشیم چون صبح تا عصر رو انزلی بودیم دیگه… پیشنهاد میدم بریم رستوران ارکیده که تو مسیره یا بریم منطقه‌آزاد، میریم ارکیده و اولین باره اینجاییم و احتمالا همیشه یادم میمونه که اولین‌ تولدش بعد نامزدی اینجا بودیم.

ماهی سفارش میدم و باقالی‌پلو و سیب‌زمینی… با اینکه قصد ندارم زیاد سفارش بدم باز حس میکنم زیاد بوده سفارشمون و در نهایت سیب‌زمینی‌ها تعدادیش میمونه

اونجا هم باز یاد ماجرایی میفتم و گریه می‌کنم، میگم رسما کوفتت کردم و میگه اینطور نیست و این حال روحیت طبیعیه راحت باش، مهم اینه با هم باشیم تو روزهای شادمون یا روزهای سخت و غمگینمون… میگه درکت می‌کنم.

خدا میدونه چقدر خسته بودم و خدا میدونه چقدر نیاز داشتم جای ناهار بریم رشت و دو ساعتی بخوابم بعد برگردم باز انزلی، اما برای اینکه یه خاطره کوچولویی بسازم براش به جبران اینکه روز تولدش اومده خاکسپاری پیشنهاد دادم و احساس می‌کنم از این بابت قدردانه و خستگی‌هام تا حد زیادی در میره… البته که برای خودمم خاطره میشه و خوشحالم از تصمیمی که گرفتم.

چندین بار خواستم اینجا عکس بذارم اما شاید باورتون نشه که بلد نیستم، حالا به مناسبت تولدش تصمیم گرفتم یه عکس از خودم در روز بله‌برون بذارم طبق قولی که به دو سه تاتون داده بودم:)  ایشالا دستم راه بیفته و باز گاهی عکس بذارم

 https://s30.picofile.com/file/8473563676/E8A7AA7B_19E2_4BF9_B125_CC61D51ADFA6.jpeg