نامزدی و اثراتش روی شخصیت و زندگی‌م

چند ماه از شروع نامزدی‌مون میگذره و خدا رو شکر بحث و ناراحتی نداشتیم، اما نگرانی من چیزیه که دوست داشتم اینجا درباره‌ش بنویسم. 

نمی‌دونم اسمش میشه وابستگی یا علاقه، اما اعتراف می‌کنم برام مهمه که زیاد ببینمش و دوری ازش کلافه‌م می‌کنه… و این هم نگرانم می‌کنه و هم بهم احساس ضعف میده

انگار تو ذهنم زن ایده‌آل زنی بوده که مستقل از همسرش خوشحاله، گردش میره و دوستاش رو مثل دوران مجردیش میبینه و زمان زیادتری برای تنهاییش داره… حالا که معادلات ذهنیم به هم ریخته نگرانم و حتی پیش خودم خجالت می‌کشم از احساس علاقه یا وابستگیم بهش…

چند روزه رشت نیست و من مدام منتظر تماس و پیامشم و متاسفانه برخوردهای خوبی هم نداشتم و با رفتارم و حرفام بهش احساس عذاب وجدان دادم که ازم دوره…حتی چند بار تو حرفام ازش خواستم برگرده رشت!!!  این در حالیه که بعد از بله‌برون خودم با خونواده و حتی دوستم سفر رفتم و اون حتی یک‌بارم بهم احساس عذاب وجدان نداده

نمی‌دونم کی کی رو بیشتر دوست داره اما فکر می‌کنم علاقه‌ی اون به من بیشتره و اینم شرمنده‌م می‌کنه که چطور با اون حجم علاقه بیخیاله و آزادم میذاره و چرا من نمی‌تونم و چرا فقط برای خودم می‌خوامش! 

اینا چیزهاییه که باید تو جلسات مشاوره مطرحش کنم و اینجام نوشتم که یادم بمونه، شاید فشار روحی زیاد این روزا هم اوضاع رو سخت‌تر کرده و نباید به خودم سخت بگیرم، نمی‌دونم…