زنی در آستانه‌ی سی و سه‌سالگی… عنوانی کاملاً کلیشه‌ای

چند روز بیشتر به تولدم نمونده، انگار همین دو ماه پیش بود که اومدم و خبر یک سال بزرگتر شدنم رو اینجا دادم. چند روز دیگه هم میام و میگم که سی و سه ساله شدم، البته اگه خوش‌شانس باشم و اون روز رو ببینم… ناامید نیستم اما خیلی بیشتر از قبل به مرگ فکر می‌کنم. 

امسال تولدم قراره ناهار رو با پسر بریم بیرون، دوتایی… مثل هر سال تقریباً….

اولین سالی که با هم دوست بودیم و رفتیم کافه رو خوب یادمه، کافه به انتخاب اون بود، اما اینکه چی خوردیم رو اصلاً یادم نمیاد، بارونی سبز ارتشی تنم بود که امسالم یکی شبیهش رو خریدم! کتونی ساقدار کرمم پام بود، وقتی خریدمش مطمئن بودم که تو یه قرار مهم حتماً پام می‌کنم… امسال وقتی رفتیم مشهد همون پام بود. حالا هم گذاشتمش تو جعبه‌ش و منتظره که زمستون دیگه دوباره بپوشمش، اما این بار از خونه‌ی جدید… 

پسر عروس کوچولو خطابم می‌کنه، بهتره بگم پسر درونگرا، تقریباً خونسرد و نه چندان با احساس من رو جلوی خواهرش اینجوری خطاب می‌کنه… خنده‌م می‌گیره از این همه تغییری که کرده… 

امسال سی و سه ساله میشم و سی و سه سالگی سنیه که قراره اتفاق‌های جدید رو توش تجربه کنم و احتمالاً از هر سال بزرگتر شم، باورکردنی نیست اما همین چند ماه نامزدی هم اتفاق‌های زیادی داشته و به نظرم بزرگترم کرده…