لذت شنیدن حرف‌های خیلی ساده

کتاب رو بر می‌دارم و می‌شینم روی مبل و بازش می‌کنم، صفحه اول کتاب مثل عادتی که من دارم تاریخ نوشته شده، باید خط باباش باشه… میگم سال تولد مامانمه… ۱۳۴۸ کاش تاریخ دقیق‌تر بود و فقط به سال اکتفا نکرده بود.

میگه بخونش برام، می‌خونم… بهم میگه ماهی سیاه کوچولو، همون صفحه‌های اولیم هنوز، میگه تویی این یه دختر کوچولوی جسور دنبال حقیقت زندگی… که البته هیچ نمی‌خواد عین مامانش باشه

با تعجب بهش نگاه می‌کنم، من جسورم؟ پس چرا اینو در مورد خودم نمی‌دونستم، چرا کسی بهم نگفته؟ شاید از دید اون به نظر جسور میام، درهرحال احساس خوشایندی رو تجربه می‌کنم وسط همه‌ی احساس‌های بد و وسط همه‌ی ناکامی‌ها… 

از اون شب دیگه اسمم شده ماهی کوچولو و هر بار اینجوری صدام می‌کنه تصحیحش می‌کنم و میگم ماهی سیاه کوچولو هستم! 

+ خیلی پوستم کلفته که تا اینجا زندگی‌م رو با این همه پیچیدگی ادامه دادم و می‌دونم بازم ادامه میدم تا وقتی خدا بهم فرصت زندگی بده:)

+ شاید خواسته بهم امید بده، اشکالی هم نداره خوشحالم از دروغ امیدبخشی که شنیدم