ذهن ریخت و پاش

۱. در کمال ناباوری تو همین کرونا رفتم مشهد و برگشتم.

۲. پسر بخیه‌هاش رو کشید و کم‌کم میتونه بره سر کار(عجیبه اما بیشتر از چیزی که فکر می‌کردیم اذیت شد و زخمشم هنوز خوب نشده)

۳. سعی می‌کنم دلمو با چیزای کوچولوی دور و برم خوش کنم، موفقم بودم تا حدی

۴. تقریبا می‌تونم ادعا کنم قلق پسر دستم اومده تو اکثر امور، ولی هنوز بلد نیستیم با هم حرفای خوب بزنیم. نهایت حرفای خوبمون میرسه به درآمد کم پسر و نارضایتیش از زندگی

۵. قبل‌تر خیلی غصه‌ش رو می‌خوردم، ولی الان می‌دونم اونقدرا هم شرایط بدی نداره و خیلی‌ها نصف چیزایی که پسر داره رو هم ندارن... نمی‌دونم چرا انقدر خودش رو سرزنش می‌کنه

۶. امیدوارم اقلا اتفاقای بهتری برای کارم بیفته، نمی‌دونم چرا ولی تو حرم امام‌رضا هیچ دعایی برای کار و پیشرفت کاریم نکردم...

۷. فردا یه روز دیگه‌ست