می‌تونم دستت رو بگیرم؟

شاید هیچ‌وقت هیچ‌کسی اون عکس رو نبینه، ولی من تا ابد یادم می‌مونه که اولین عکس دونفره‌مون یه عکس اتفاقی بود تو شیشه‌ی عینک تو... 

بهت میگم تو بلد نیستی منت‌کشی کنی، وقتی ازت گله می‌کنم فقط با یه معذرت می‌خوام  پرونده‌ی جریان رو می‌بندی تا من ببخشمت و دوباره همه‌چی به خوبی روز اول شه... میگه درسته مگی تو درست میگی، می‌پرسه حالا میشه تو خیالم دستت رو بگیرم و از دلت در بیارم؟ 

وقتی میگه دستت رو بگیرم یاد روزهای اولی میفتم که رابطه‌مون از فاز دوستی معمولی به فاز دوستی غیر معمولی تغییر پیدا کرده بود. یه پارک تو یه منطقه‌ی تقریبا پایین شهر شده بود محل ثابت قرارهامون... وقتی از ماشین پیاده شدم در ماشین رو بست و دستم رو گرفت. اونقدر محکم و لطیف که می‌تونم بگم تا ابد حسش رو فراموش نمی‌کنم. مگه چند بار چند نفر دست آدم رو اینجوری محکم می‌گیرن؟همش چند ثانیه بیشتر طول نکشید که گفتم دستم رو ول می‌کنی؟ می‌خوام شال‌م رو درست کنم، شال که بهانه بود و هر دومون  این رو می‌دونستیم.

وقتی برگشتیم خونه برام نوشت خیلی حس خوبی بود گرچه دووم نداشت و تو نخواستی دستت تو دستم باشه...

وقتی اینو گفت یاد اون داستان کتاب خوبی خدا افتادم، همون که نوشته بود حداقل تو خیالم می‌خوام داشته باشمت و دخترک گفته بود تو خیالت می‌تونی با من باشی، ولی باید یه قولی بدی که تو خیالت‌ هم نه بوس، نه کار بد 

و پسر هم قول داده بود که نه بوس و نه کار بد...

هاه چه داستان‌‌های شیرینی تو زندگی ۲۹ساله‌م خوندم و چه داستان‌هایی زندگیم برام ساخت. چند تاش رو نوشتم؟ و چند تاش اصلا نوشتی بود و چند تاش خوندنی؟