حس لمس قطره‌های بارون و مرور خاطرات

کنار پنجره نشستم، پرده رو می‌کشم و به ساختمونی که درست رو به روی تراس خونه‌مون در حال ساخته نگاه می‌کنم، اگه اغراق نباشه از تراس ما میشه راحت وارد خونه‌شون شد. لعنت می‌فرستم به این همه نزدیکی خونه‌ها... 

به خونه‌ها فکر می‌کنم، حافظه‌م اونقدری میتونه یاری کنه که ۴خونه‌ی آخری که توش ساکن بودیم رو به خاطر بیارم... پر خاطره‌ترینش‌ یه خونه‌ی ویلایی شخصی بود که مامان و بابا دوتایی دیواراشو صورتی کمرنگ کرده بودن، پرده‌هاش سفید بود و پنجره‌ها حسابی نورگیر... اون خونه خوشرنگ‌ترین خونه‌ای بود که تو این ۲۸سال عمرم تجربه‌ش کردم. دلم برای زندگی تو همچو خونه‌ای پر می‌کشه...

به این خونه نگاه می‌کنم، به در و دیوارش، به خاطره‌ی بد گاز گرفتگی، به لحظه‌ای که ممکن بود از این دنیا برم و نرفتم. به دندون‌های شکسته‌ و به لب پاره‌م، به جراحی‌های پشت هم لثه، به همه‌ی اتفاقای بد دیگه‌ای که تو این خونه تجربه‌ش کردم، با اینحال اینجا آخرین و بهترین خونه‌ی عمرم بوده، من اینجا بزرگ شدم، تو همین خونه بود که تصمیم‌ گرفتم از کسی پول تو جیبی نگیرم و مستقل شم، تو این خونه بود که تصمیم گرفتم علی‌رغم نظر خانواده تنهایی سفر برم و همینجا اونجایی بود که من بیشترین کتاب‌های عمرم رو خوندم و جوونی قشنگمو توش گذروندم.

+ هوا حسابی خنک شده و ما دو روز خوب و بارونی داشتیم، فقط کاش یادآور مهر و مدرسه نبود این بارون لعنتی...