وقتی از تفاوت‌هامون می‌نویسم.

زندگیم رسما دو نیمه شده، قسمتی امیدوارکننده و قسمتی بسیار ناامیدکننده و سخت

سعی می‌کنم اینجا از بخش خوبش بنویسم که دست خودمه، برای قسمت بد زندگی متاسفانه تا جاییکه دست خودم بوده تلاش کردم و بیشتر از اون ازم بر نمیاد. 

قسمت امیدوار کننده‌ی زندگیم همون پسره‌ست که اصلا نمی‌دونم چی خطابش کنم؟ دوست؟ همراه؟ یار to be!؟ 

حالا این بخش امیدوارکننده خودش کلی چالش داره و خیلی وقتا توش ناراحتی و سختی‌ و غصه هم هست، ولی از اونجاییکه ماهیت این رابطه رو دوس دارم برام امیدبخشه... 

اگر سال گذشته بهم میگفتین همچو آدمی با این ظاهر قراره دوستم باشه احتمالا باورم نمیشد، از بس که هیچ ربط کوچیکی به ایده‌آل ذهنیم نداره

اگه بخوام جز به جز نگاه کنم میتونم بگم اگه این رابطه ختم به خیر شه و روزی بچه دار شیم، من مامان یه بچه‌ی خیلی زشت خواهم شد:دی

خودم یه چهره‌ی معمولی دارم و ایشون هم چندین درجه از من معمولی تر‌تر‌تر‌ن الحمدلله:دی

بخش بد بعدیش، که مهم تره و هنوز گاهی بهش فکر می‌کنم این بود که من‌ همیشه حساس بودم روی رابطه‌م با آدمی که بخواد منجر به ازدواج شه و کسی که سالهاست کار می‌کنه و ماشین نداره برام آدم عجیبی بود. مگه میشه واقعا داشتن ماشین برای کسی الویت نباشه؟!

همون اولای رابطه این جریان رو بهش گفتم(با علم به اینکه میدونستم میتونه یه ماشین خیلی معمولی بخره و مگه تا چند سال پیش‌ واقعا پراید چند بود؟) بهم گفت درک می‌کنه و بهم حق میده که این قضیه برام اهمیت زیادی داشته، خدا رو شکر!

اما خب ترجیحش این بوده جای داشتن ماشین یه دارایی دیگه مثل خونه داشته باشه، خب اینجا یه کم سعی کردم درک کنم و قبول کردم داشتن خونه تو الویته... یه روز قرار شد بریم خونه‌ش رو ببینیم البته نه برای اینکه نشونم بده، چون قرار بود خونه رو تحویل بنگاه بده، خلاصه‌ که رفتم و دیدم، خونه‌ش خیلی کوچولو اما نوساز بود(یه اتاقه)، صرفا جهت اینکه فکر نکنید خونه جای خوبی بوده میگم تو یه منطقه خیلی معمولی بود:دی

ازم نظر پرسید و‌ من از اونجاییکه دختر عاقلی! هستم با خودم فکر کردم نکنه رابطه‌مون جدی شه و بخوام رو حرف الانم بزنم، گفتم خیلی تمیز و‌ خوبه! ولی‌ اتاقش برای گذاشتن تخت و یه میز کوچیکه

اون زمان هیچی نگفت و من فهمیدم خیلی جواب خوبی بهش دادم(یه آخیش محکم تو دلم گفتم)، چند‌ وقت بعد که نمی‌دونم ناشی از فشارهای وارده‌ی من بود یا چی(هنوز هر چند وقت یه بار که حرف ماشین میشد من تکرار می‌کردم زندگی آدم بدون ماشین لنگ‌ میمونه و فلان) نصف شبی بهم گفت به نظرت ماشین ثبت‌نام کنیم؟ حالا‌ که اوضاع مملکت به هم ریخته بود و تعداد زیادی از دوستان حتی خانواده‌ی خودم و اون! به نظرشون احمقانه بود ماشین ثبت نام کردن... 

در نهایت بهش گفتم به نظرم اگه فکر می‌کنی اوضاع بهتر میشه ثبت‌نام نکن، اگه‌ نمیشه هم که همه اونایی‌ که میگن ثبت‌نام‌ نکن خب خودشون ماشین دارن و درک نمی‌کنن... شب‌تر بهم اس‌‌ام‌اس داد که ثبت نام کردم‌ و تموم شد، ولی به خونواده نگفتم. اون شب یکی از بهترین‌ شبای زندگیم بود نه برای ماشین که خب حالا ماشینی نیست آدم براش ذوق کنه! برای این خوشحال شدم که تونسته پولاشو جمع‌ و جور کنه و برخلاف میلش ماشین ثبت‌نام کرده و خواسته خوشحالم کنه، با اطمینان می‌دونستم اگه نبودم این کارو هرگز نمی‌کرد(چون ماشین باباش دستشه) 

خوبی وبلاگ اینه فقط خوبی‌های یه رابطه رو نمیبینی، عکس نیست که جهت نشون دادن رنگ و روی زندگی شاره بشه(شما بخونید به اشتراک گذاشته بشه:دی) اینجا می‌دونید که اگر فلانی یه ماشین خیلی معمولی خریده هم با کلی صرف کردن انرژی بوده و چقد این ویژگی وبلاگ رو دوست دارم. 

حالا برای همون ماشین معمولی! که اصلا هم‌ معلومم نیست کی بهمون بدن:دی کلی ذوق داریم و‌ داریم اون پلی‌لیست مذکور رو کم‌کم براش آماده می‌کنیم. همون که قراره سلیقه‌ی جفتمون توش باشه...

+ من خیلی عجیبم ولی شما دوستای مجازی تنها کسایی هستید که از رابطه‌ی‌ ما با خبرید. تو دنیای حقیقی ترجیح دادیم تا‌ وقتی از خودمون مطمئن نیستم کسی مطلع نشه از رابطه‌مون...