یادم می‌مونه که دستمو ول نکرد، حتی اگه عاشقم نبود.

امروز بعد مدتها دوباره همو دیدیم و مثل اکثر مواقع شعور به خرج داد و نپرسید مشکل چیه، فقط ازم خواست هرچی دوست دارم بهش بگم... که البته چیزی از مشکلم نگفتم فقط وقتی حرف از یه ماجرایی پیش اومد رفتم تو فکر و حالم بد شد که احتمالا فهمید مشکل  به همون جریان مورد بحث ربط داره

...

رفتیم یه جا که ساعت ۴ عصر بهم ناهار بده، از آسانسور در جلو رفتیم و دیدیم طبقه ۵ کار نمیکنه، دکمه‌ی طبقه ۶ رو زدیم که چند تا پله بیایم پایین و غافل از اینکه سر از یه رستوران دیگه در میاریم:-“ آسانسور درست وسط رستوران طبقه ۶ باز شده بود، اونقدری حالم بد بود که گفتم همونجا بشینیم و بیخیال رستوران محبوبمون شدم،اونم خندید و گفت شاید روزی اینا بوده! 

گارسون ۷ بار ازمون پرسید سس پاستام چطور باشه؟ برام توضیح داد سس سفید با آلفردو فرق داره و رسما حالمو از بد به بدتر بدل کرد. 

تو همین حین پسره سعی می‌کرد مشغولم کنه، باهام حرف می‌زد، بهم گفت می‌خوام ازت مشورت بگیرم و عکس چند تا آشپزخونه نشونم داد. ازم پرسید این مدل آشپزخونه‌ها به نظرم قشنگه؟ اونقدر بی‌انرژی بودم که حتی یادم نیست چجوری‌ بود و فقط سفید بودنشو یادمه... بهش گفتم خیلی و اونم با خجالت گوشیشو گذاشت رو میز و چند تا عکس دیگه از مبلمان و در و دیوار خونه نشونم داد و نظرمو پرسید، بمیرم برای دل بیچاره‌ش که آخر عمری گیر من افتاده... عکس تخت‌خوابم نشونم داد و دوس داشت بدونه تخت این مدلی دوس دارم یا نه؟ میفهمیدم می‌خواد حالمو بهتر کنه... اما انگار نمیشد، هیچ‌جوری نمیشد. خیلی ذوق وسایل خونه داره! و منتظره زندگیش به مراحل خرید وسیله و ... برسه

...

این سری بر عکس چند بار قبل، بدون اینکه هزار بار بپرسه کجا بریم سر ماشینو کج کرد سمت دریاها و وای... این بهترین انتخابی بود که می‌شد داشته باشه، دلم‌ می‌خواست رو به دریا بشینم و ساعت‌ها گریه کنم اما نمیشد، اصلا نمی‌خواستم اشکمو ببینه، نمی‌خوام بدونه چقدر درد دارم. چقدر می‌ترسم... چقدر خدا دوستم نداشته و چه دردی داده بهم...

داشت نزدیک مغرب میشد و من هنوز نماز ظهرمو نخونده بودم، بهش گفتم و گفت بریم یه جا که الاچیق هست نمازتو بخون، کسی نبود اون دور و بر که بخوایم اجازه بگیریم(آلاچیقا اجاره‌ای بودن)

وقتی دید حیرونم ازم پرسید اینجا غصبیه و حلال نیست نماز بخونی، نه؟ یهو دلم رفت که درک کرده بود و بدون اینکه بگم فهمیده بود. تصمیم گرفتم پشت یه آلاچیق که به کسی دید نداشته باشه نماز بخونم... روی ماسه‌ها، گفت صورتت ماسه‌ای میشه، خندیدم و نمازمو شروع کردم، نشست کنارم، تا وقتی نمازم تموم بشه دراز کشیده بود. ازم پرسید چه حسی داری الان که نمازتو خوندی؟ خیلی سبک شدی؟ گفتم آره و من نشستم و اون دراز کش انگشتاشو روی‌ ماسه‌ها  می‌کشید. ازش پرسیدم به‌ چی فکر می‌کنه؟ گفت به تجربه‌هایی که داشتم و باز ساکت به حرکت ماسه‌ها که از تو مشت و لای انگشتاش سر می‌خورد‌ نگاه‌ کردم. 

تا راه افتادیم هوا تاریک شده بود و آستانه نگه داشتیم. چون من هوس نون محلی کرده بودم و سر جریانی تو راه برگشت لج کرده بودم و گفته بودم اگه بخره هم نمی‌خورم و دیگه نون نمی‌خوام و ...بهم گفته بود مگی لجباز، با ناراحتی و دلخوری دو بار به لج‌باز بودنم تاکید کرده بود. می‌دونستم و‌می‌دونم که‌ لجبازم اما فکرشو نمی‌کردم اونم به این زودی بفهمه و بخواد به روم بیاره

زود از دلم در آورد و امشب دیدارمون تا ۱۲ شب کش اومد.

...

ازم خواست که برنامه‌ی سفر بذارم و به خودم کمک کنم که خوب شم. سفر تنهایی، بعدتر سفر‌دوتایی... هر دو پیشنهاد رو رد کردم. دارم به این فکر می‌کنم که کاش میشد باهاش برم سفر‌

انگار دلم می‌خواد.

...

من می‌دونم ما عاشق هم‌ نیستیم، اما انگار قرار نیست همه‌ی آدما عاشق هم باشن... شاید زندگی همین مهربونی و دوست داشتن خیلی معمولی باشه که بینمون حاکمه، نمی‌دونم، شاید...