جفا...

رفتم سینما، فیلم یک روز بخصوص رو دیدم و همش فکر می کردم اگه فلانی ببینه چه خوشش میاد احتمالا و فلانی وقتش رو نداشت که بهش بگم بره ببینه...

پیرهن تابستونی دکلته م رو از کشو در آوردم و خیلی لوس و بیمزه تو خونه مثل سابق تیپ زدم، اوه سالهاست این کارا رو یادم رفته انگار... دوس سالی هست!

امروز یاد بابالنگ دراز افتادم، که دیگه نیست، که انگار از اولم نبوده! انگار هیچ وقت نبوده...

---

به دو سال پیش فکر می کنم، به روزایی که اون درس می خوند(اون از بابالنگ دراز بدش می اومد، هرگز نفهمیدم چرا) و من چک می کردم که مثلا درسش رو می خونه یا نه، یادم میاد خیلی یهو خودمو ازش دریغ کردم. بعد دو سال بهم گفت تو در حق خودت و من جفا کردی! چه کلمه ی عجیبی... فکر کردم من و جفا؟ حیف من نبود؟ 

داشتم میگفتم، من خودمو ازش دریغ کردم، نه اینکه من چیز خاصی بوده باشم یا بخوام بگم بودنم به زندگیش کمک خاصی می کرده، نه... ولی همون بودنم شاید میتونست کمک کنه نتیجه ی بهتری توی کنکورش بگیره

یامه نذر کرده بودم اگر قبول شه، مهم نبود چه رشته ای فقط اگر قبول شه کمک کنم به خونه دار شدن کسی...

تصمیم بزرگ و سختی بود، اما براش تلاش کردم و هنوز دارم تلاش می کنم و کمک های مالی و غیر مالی می کنم برای ادای نذرم:) فقط ای کاش خودمو دریغ نمی کردم، ای کاش...