30 دی پر حادثه

اینطور که پیداست من دچار رخوت عجیبی شدم، از 6صبح دیروز تا خود 9شب سر پا بودم. چه جالب! الان که می نوشتم فهمیدم این ساعتا با هم 69 رو ساختن!!!

با وجود تمام کارهایی که سرمون ریخته بود، با وجود اینکه شر صبح شنیدم همسایه ی عزیزمون که خیلی رابطه ی عاطفی باهاش داشتم از دنیا رفته و قلبم هزار تکه شد و هزار بار لعنت به 95 فرستادم و از خدا خواستم تموم کنه این سال نحس رو، این وسط نمره های آخرین امتحانات ارشدم اومد، تموم شد، واقعا تموم شد و من ترم آخر رو با معدل 19.5(!) به پایان رسوندم. یه حس بدی داره برام نمره های خوب گرفتن از استادای سخت گیر، مال خودمه اون دلیل و بهتون نمیگم، یعنی می تونم بگما ولی اینکه شما بتونید حسمو درک کنید خیلی بعیده، اصلا خیلی خیلی بعیده... واسه همین نمیگم.

خلاصه تا ظهر اینجوری پیش رفت و همه با هم کارگاه بودیم، مامان و بابا هم بودن و هر کسی یه کاری می کرد. چیزی شبیه به خونه تکونی عید... پاطمه، پاطمه ی عزیزم تنها و بدون من عقد شد. نتونستم خودمو راضی کنم و لحظه ی عقدش باشم... قلبم هزار تکه تر می شد انگار، دلیل اینم نمی تونم بهتون بگم، باز خیلی بعیده که شما درک کنید، اصلا من متوجه شدم که خیلی بعیده ما آدم ها احساسات همدیگه رو بفهمیم و درک کنیم. اینطور نیست؟

تا ساعت 7.5 آخرین کیک رو تحویل صاحبش دادیم، تموم شد. چهار کیک رو تحویل دادیم، به دو نفر گفته بودیم اگر وقت شه سفارشتون رو قبول می کنیم که نشد و بهشون اطلاع دادیم. من نشستم و در عرض یک ساعت کوکی های عقد پاطمه م رو درست کردم و شب برای شام رفتیم و بهشون تحویل دادیم، آخ دلم آروم شد، آخ لبم خندید. شوهرشو دوس دارم، خیلی خیلی دوس دارم حتی، مودب بود و خیلی قشنگ بلد بود منو بدون اینکه پیش تر بشناسدم. بلد بود گرم بگیره و لبخند بزنه و بگه چقدر حرکتم براش با ارزش بوده که با حساب عزادار بودنم(هیچ جشنی شرکت نکردم و نمی کنم هنوز، سر مرگ حامد و اینو همه میدونن، فاطمه هم) پاشدم تا اونجا رفتم برای گفتن تبریک شب تر خداحافظی کردیم و اومدیم خونه... 

تنم درد می کرد، یک روز خوردن بغضم کافی بود، جریان آتش نشان ها چی بود واقعا؟ کم درد داشتم؟ شب به خودم اجازه دادم خیلی پر شور مراسم عزاداری برپا کنم. در اتاقمو جفت کردم و تا توان داشتم به مراسم ادامه دادم، گوشیم خاموش شد به فاطمه و به دوستایی که باهاشون چت می کردم شب بخیر هم نگفتم و خوابیدم. صبح اما انگار روز تازه ای بود، انگار مطمئن تر بودم برای همه ی تصمیم های زندگیم، انگار محکم تر فکر کردم به موضوع پایان نامه م، سفت و سخت تر فکر کردم به هیچ برنامه ی علمی، تفریحی و کاری نباید نه بگم و باید با برنامه از تک تک روزهام استفاده ای کنم. امروز یه روز تازه بود، امروز یه روز تازه ست... 

باید بلیت بخرم، شب ته دلم پشیمون بودم اما حالا می دونم که نه، باید برای هر تصمیمی که می گیرم ارزش قائل باشم و عملیش کنم، تصمیم ها دلشون می گیره وقتی می گیرمشون و نصفه رهاشون می کنم... اینو باید یادم بمونه:)