چه شب درازی بود...

کوفت بود همه چیز، کوفت و من فکر نمی کردم هیچ وقت یلدا به این درازی باشه... خیلی طولانی بودی یلدای 95 خیلی طولانی، خیلی خسته و خیلی غمناک

نه حافظی بود و نه حظی که از حافظ و یلدا ببریم. تموم شد به غمگین ترین حالت ممکن

  عمه نگفت باید برای حامد یلدایی می بردیم، اما می دونم تو دلش بود، هنوز لباسی که برای خواستگاریش داده بودن خشک شویی رو یادم نرفته، خودم بودم که جمعش کردم. که پیچیدمش لا به لای یه عالم لباس زنونه که چشم کسی بهش نیفته، که داشتم از گریه هلاک می شدم موقع برداشتن لباساش... گفت کاش سال دیگه یلدایی خواهرت باشه و سال بعدش تو... من اتفاق خوب می خوام. بوسیدمش، گفتم بی خیال عمه بریم از پیشتون خوبه؟! بهتره که الان با همیم، اتفاق خوبم همینه که زنده ایم و با همیم دیگه...

گفت میگم یلداییتون باشه که سال دیگه بیشتر شیم، کجا می خواید برید مگه؟ هرجا برید این روزا رو میاید دور هم جمع میشیم دیگه، نه؟ ما خیلی بی کسیم، خیلی کمیم، خیلی کم... مسخره ست اینقدر کم بودن!

هیچی بهش نگفتم، اصلا نگفتم به همون خدایی که می پرستی من انرژی برای دوست داشتن کسی هم ندارم. واقعا ندارم... انگار خدا عشقو از دلم برده، مهرو از دلم برده و تو بی خود دعا می کنی

+ انگار همه می خواستن خودشون رو گول بزنن، ما با درست کردن تارت بعد مدتهااا که فکر می کردیم دختر عمه دوست داره، عمه کوچیکه با خریدن آجیل شیرین و دختر عمه با دون کردن انارایی که یک هزارمش خورده شد. شیرینی هایی که همه شون موند و ... دلمون خوش نبود خدا، گفتی جبران می کنی دیگه، نه؟ 

کجا و کی؟