متوهم نباشیم!

من آدم با اعتماد به نفسی نیستم و 99 درصد دوستان با اعتماد به نفس ترینهان... اما میتونم این اطمینان رو بهتون بدم که بی اعتماد به نفس هم نیستم.

 تا روزی که دکتر گاف متنی رو نذاشته بود روی میز و ازمون چیزی درباره ش نپرسیده بود حدس نمی زد من درکم از متن اینقدر خوب باشه، اینو من نمیگم و خودش گفت، یعنی یه متنی بود و چند دقیقه فرصت من با نگاه کردن بهش خیلی چیزا دستگیرم شد، با اینکه می دونم یک هزارم 4 سال پیشم نمیشم، خیلی بهتر از حالم بود و خیلی افت کردم. من همیشه میگم چیز زیادی از زبان بلد نیستم، خیلی کم، خیلی جزئی و حقیقت امر هم همینه... اصلا قصدم شکسته نفسی و ... نیست. اما نکته اینجاست برای من این مقدار دونستن زبان خیلی کم به حساب میاد، خیلی کم! اما اطرافیانم عموما توهم بلد بودن دارن و این باعث میشه گاهی خیلی حرص بخورم. چون می فهمم که وقتی من میگم زبانم خوب نیست اونا بادی به غبغب میندازن که ولی ما زبانمون خوبه... 

یا اصلا چیزی نمیگن ولی میفهمم از لا به لای حرفاشون که فکر می کنن اگر از من بیشتر نباشن، کمترم نیستن. توهم بلد بودن نداشته باشیم، توهم بلد بودن خیلی بده، اصلا خیلی خیلی بده و ما رو تو خالی تر از چیزی که هستیم می کنه، متوهم نباشیم! مرسی، اه :|

+ دوستان بنده رو کمال گرای گروه خطاب می کردن، بعد برنامه ی مهران مدیری همه موافق بودن که من حقیقتااا کمال گرای گروهم از همه نظر :))))))