دردناک از خصوصی های زندگی ما...

سرم سنگینه، خنده های بی وقفه و درگیری های خوب ذهنی هم حتی نتونسته حواسمو از نگرانی های دل کوچیکش پرت کنه. با اینکه می دونم فردا با استادم قرار دارم و راس ساعت 8باید بیدار شم خوابم نمیبره، دلم براش می سوزه، خیلی بچه تر از اونی بود که بخواد بفهمه شرایط مالیمون مثل سابق نیست... ما حواسمون بهش نبود، هر حقیقتی نباید تو خونه بیان شه وقتی با خجالت و شرمندگی اومد و گفت باید شهریه ی مدرسه ش رو کامل بده قلبم براش از جا کنده شد، بغلش کردم گفتم فردا میدیم و با تعجب گفت واقعا؟! 

گفتم بله ما که باید بدیم پس زودتر بدیم تا یادمون نرفته... صبح میگیم بابا بهت بده(می دونم بابام اصلا نمیتونه این ماه و ماه آینده شهریه ش رو بده، فک کردم بگم خواهرم بده)

ازم تشکر کرد و گفت دستت درد نکنه، خیلی خوشحال رفت و آماده ی خواب شد، صدای روشن کردن چراغ خواب کوچولوش که اومد اشکام از رو گونه هام افتاد پایین... لحافمو محکم بغل کردم و احساس کردم قلبم تحمل این حجم درد، مشکل و مصیبت رو نداشته...

هانی خیلی بچه ست و به نظرم اصلا لازم نبود بدونه زندگیمون با چه بحرانی رو به رو شده، به نظرم مامان بزرگم مقصره که با ندونم کاری هر بار ما رو دید از بدهی های سنگین حرف زد و ابراز نگرانی کرد و اصلا فکر نکرد هانی چقدر ممکنه بترسه... چند شب پیش اومد ازم پرسید یعنی ما دیگه هیچ وقت مسافرت نمی ریم؟ بهش گفتم چرا این فکرو کردی؟ گفت دیدی که بابا میگه من از مه.ما.نسرای دو.ل.ت استفاده نمی کنم و میدونی هتل چقد گرونه، خب این یعنی ما دیگه هیچ وقت مسافرت نمیریم، بهش گفتم مگه تا حالا ما همیشه مهمان.سرا می رفتیم؟ گفت نه ولی وقتی پول زیاد نداریم مجبوریم بریم مهمانسرا، گفتم بابا اخلاقشه، دوس داره جایی بره که راحت باشه و الانم واسه همین میگه از مهم.انسرا خوشم نمیاد، همیشه میگفته و این هیچ ربطی به تغییر شغلش نداره، اون میتونه از تمام مزایای شرکت سابق هنوز استفاده کنه. بهش گفتم خیلی از آدما به عمرشون از استانشون خارج نشدن و ما سالی دو سه بار از استان خارج می شدیم، پس اگه تا ابد هم سفر نریم نباید شاکی باشیم، هرچند که سال 96 که سیاهمون رو در بیاریم یه سفر خیلی خوب با هم میریم و قول دادم بهش... گفتم حتی اگر بابا بخواد تا آخر عمرش استراحت کنه و مثل سابق فعال نباشه باز هم مشکلی برای زندگیمون پیش نخواهد اومد، تو این سالها اونقدری کار کرده زندگیمون با این ترکشا تکون نخوره ، بهش گفتم حتی خواهر در آمد خوبی داره و حواسش به ما دو تا هست(بگذریم که قراردادش به زودی تموم میشه و باهاشم قرارداد نمیبندن احتمالا، همکاراشم اخراج کردن، اما لازم نبود اینا رو هانی بدونه)، گفتم مامان خودش در آمد جدا داره و تحصیل کرده ست( بگذریم که در آمد مامان به اندازه ی پول بنزین و لوس بازی های ماشینشه!)... گفتم اینا همشون حسن های بزرگیه که باید ما رو از نگرانی در بیاره، گفت باهام موافقه ولی  نمی دونه چرا گاهی دلش خیلی شور میزنه...

ازم پرسید آیا شرایط مالی و کاری من و خواهر همیشه خوب می مونه؟ بهش گفتم آینده مهم نیست و اینکه امروز شرایط خیلی خوبه باید ما رو راضی کنه(تازه خیلی خوب(!) هم نیست شرایط ما، فقط خوبه و راضی کننده) مطمئنش کردم که ما آدمای محکمی هستیم و پشت همیم، بهش گفتم باید خیلی درس بخونه... ولی نباید از آینده بترسه چون نسبت به اکثر هم سن هاش حامی های بیشتری داره و گفت باید اعتراف کنه که اگر خواهر نداشت بدبخت ترین پسر روی زمین بود. گرچه مامان و بابا رو خیلی دوست داره، ولی همیشه درد دل هاش مال ماست و من چقدر خدا رو شکر می کنم که هستیم تو این شرایط، وقتی می بینم میتونه اینقدر بهمون تکیه کنه حال دلم خوب میشه، خدایا از ما گذشت به این بچه رحم نکن، خیرت این بوده واقعا؟...