خاکسپاری...

امروز بیشتر از همیشه به بی ایمانی خودم پی بردم.

میشه مادرتو با دستای خودت بذاری توی خاک و لبخند به لبت باشه؟ هی میم، تو چی هستی دقیقا؟! چی بودی دقیقا؟! 

چرا محرم نیستی و چرا نتونستم بغلت کنم و بهت بگم آقاترین آقایی هستی که ممکن بود تو زندگیم ببینم. چرا؟ واقعا چرا؟

خجالت کشیدم از تمام بی تابی ها و گریه های بی امانم، خجالت کشیدم وقتی سه تا بچه هاش رو دیدم در اون آرامش... خدایا چرا ما انقدر بی ایمانیم؟ 

خدایا کمکمون کن مثل اونا راضی باشیم به رضات... 

ای شماهایی که روح بزرگی دارید و سر خاک مادرتون جز چند قطره اشک بی صدا نمی ریزید، خیلی خوبید شماها... خیلی خوبید، برای من و امثال من هم دعا کنید.

 بارها خواستم از رازهای کهنه ی خانوادگی بنویسم، ننوشتم اما...

شاید این اتفاق باعث شه کمی از رازهای قدیم رو اینجا بگم. البته رمزی باید نوشت و موقتا نوشت و پاک کرد. گرچه بی اهمیته، اما پای آبروی چندین و چند بنده ی خدا در میونه خب...