و امسال هنوز تموم نشده... مرگ و باز هم مرگ

......

من که گفته بودم سال 95 می خواست کم کم جون همه مون رو بگیره و خسته مون کنه، موفق بود...ولی انگار هنوز تموم نشده بود.

دختر عموی خیلی زیبای مامان که جای خاله ی نداشته م بود و به عنوان تنها دوست ساکن رشت مامانم می شناختمش و هربار مادرم کاری داشت اون از مدرسه منو می برد خونشون و خاطرات بچگیمون همش گره خورده بهش، از دنیا رفت. 

دیگه هیچ کس نیست به هانی بگه باب اسفنجی... 

دیگه هیچ کی نیست بازی آدم خمیریها بخره برای من...

دیگه هیچ کی نیست دلش بخواد خواهرم عروسش شه و خواهرم بگه نه و اون ناراحت شه

دیشب خیلی خوشحال بودم که رفته کربلا، و مامان گفت فردا زنگ بزنیم بهش و زیارت قبول بگیم، و فردا که امروز باشه دیگه نبود. 

به همین راحتی... به همین راحتی... دیگه هیچ وقت تو خیابون نمی بینمش و هیچ وقت و هیچ وقت و هیچ وقت

دیگه اون خیابون مسخره هیچ حس خوبی برام نداره و هیچ وقت چشمم نمی گرده که آشنایی توش دارم و من از اون خیابون بیش از همیشه متنفرم، خدایا... چه مصیبتهایی باید دید؟ چه مصیبتهایی؟ تازه برای مراسم پسر عمه م اومد و دلداریمون داد، حالا ما بریم سر خاکش؟! به همین زودی؟! 

تموم شد و نحسی سال نود و پنج هنوز تموم نشده، خدایا...

+ مرگ بر اثر سرماخوردگی و ویروس... باور کردنی نیست نه؟ یک زن 46 ساله با هزار امید و آرزو باید بر اثر سرماخوردگی از دنیا بره؟ تو این سالها؟ این زن سرنوشت خیلی عجیبی داشت، خیلی عجیب... آدم انقدر جان سخت هم مگه از دنیا میره؟ با یه سرماخوردگی؟