خوابی که خوب تعبیر شد.

دو شب پیش، یعنی شب بعد اربعین وقتی رفتم تو جام که بخوابم خیلی خسته بودم و بر خلاف تمام شبهای چهار ماه گذشته خیلی زود خوابم برد. صبح زود بیدار شدم و یادم بود خواب کسی رو دیدم، تو راه کتابخونه به این فکر کردم که چرا باید خواب یک روحانی رو ببینم؟ یاد خاطرات کودکیم افتادم و یاد عطر خوب و یاد مهربونیش... یاد اینکه همیشه آرزو داشتم بابابزرگم باشه با اینکه از نظر سنی خیلی فرقی با پدرم نداشت. 

دم ظهر رفتم سر مزار شهدای گمنام و بهشون گفتم چرا هیچ وقت نزدیکشون نمیام و گفتم من فکر نمی کنم لیاقت میزبانی ازتون رو داشته باشم و خیلی غمگینم که اینجایید، گفتم آرومم کنید، از خداتون آرامشمو بخواید و آرامش آدمایی که دوسشون دارم. از ذهن بابام پاک کنید صحنه هایی رو که دیده...

بعد از ظهر همون روز اس ام اسی از اون آقای روحانی به بابا رسید، که ظهر اربعین در کربلا به یادتون بودم و خیلی تلاش کردم تماس بگیرم که نشد، اسم من رو هم به طور مشخص و جداگانه توی پیامش ذکر کرده بود. اینکه چرا به یادمون بوده و چرا اسمم رو جدا ذکر کرده و ... همش برام جالبه

یاد این افتادم که از کسی خواسته بودم روز اربعین دعام کنه، خیلی دعام کنه و انگار می دونستم پیش از اربعین برای همیشه با هم خداحافظی می کنیم. می دونم اون مثل همیشه یادش میره من رو، دعا کردن برای من رو... حقیقتا اگر یادش هم باشه برام ارزشی نداره، هیچ ارزشی نداره

متاسفم برای خودم که بهش گفتم بخشیدمش و ازش ناراحت نیستم، چون حقیقت چیز دیگه ای بود... البته که من فکر می کردم دارم حقیقت رو میگم، اما اینطور نبود. خدایا دلم رو سبک کن، لطفا

  تازه یک سال پیش بود که حس کردم مشتاق زیارت امام حسینم، من تا 24 5 سالگی همچو آرزویی نداشتم. واقعا نداشتم و برام رفتن سر مزار امام حسینی که سالها پیش از این دنیا رفته بود مفهومی نداشت. 

فردای اربعین 95 بود که به بابا گفتیم امسال وقتش نبود، گفت سال دیگه اگر زنده بودیم میریم، من تنها هیچ جا نمیرم. امید که زنده باشیم و سلامت و ... . 

خدایا ایمانم رو قوی تر کن، ولی نه با امتحانات سخت، لطفا