و واقعا هنوز هم صدای بارونو می شنوی؟

صدای بارون میاد، صدا اوج می گیره و من رو از جام بلند می کنه...

جلوی پنجره می ایستم، به یاد قدیم با لحنی پر از ذوق میگم صدای بارونو می شنوی؟ 

بی نظیره، بی نظیر... 

+ ..... 

+ تو دیگه صدامو نمی شنوی، همونطور که من... 

+ از دست دادن خیلی سخته، حتی اگر عزیز ترین هات رو از دست داده باشی و حتی اگر فکر کنی دیگه چیزی برای از دست دادن نیست، کم کم اتفاقاتی میان و یادت میندازن که هنوزم هست، هنوز باید از دست بدی و هنوز باید رنج بکشی

 میگه بریم لاهیجان؟ یا تهران؟ اون روز تو اون بازی الان می خوای کجا باشیم می گفتی که... وسط حرفش می پرم و میگم نمی خوام فعلا به هیچ بامی فکر کنم. 

میگه پل چوبی کیاشهر که خیلی دوس داشتی چی؟ 

میگم به اون هم... میگم من می خواستم سوار اون تاب لاستیکی شم و می خواستم از ته دل جیغ بزنم و ذوق کنم. الان وقتش نیست، نه ذوقی هست و نه جیغی و نه صدایی که غش غش خنده ش هوا بره... من هنوز مگی نیستم، من یکی دیگه م.

میگه امامزاده چی؟ مگه نمی گفتی دلت می خواد بری آستانه و آرامش بخوای؟ خوشحالی بخوای؟

نگاهش می کنم، نگاهم می کنه... میگم اونم نه، اونم نه

چی بخوام از خدا؟ وقتی دلش به گرفتن ها خوشه؟ به گرفتن خوشی های کوچیک زندگیم که بهشون دلبسته بودم؟ هیچی نمی خوام، تو بخواه برام، اگر دلت می خواد. خدا هر بار می خواد به من چیزی بده چیزهایی رو می گیره و برای من همیشه درد از دست دادنهاش بیشتر بوده، دیگه چیزی نمی خوام... آخرش می گم تصحیح می کنم، حداقل فعلا چیزی نمی خوام.