لاهیجان

دوست استادم امروز بی مقدمه دم پنجره ایستاد و گفت آدم دلش می خواد تو این هوا بره بگرده، بره لاهیجان!!!!!! من یه بار همش رفتم. صحبت کنیم یه روز بریم خارج از محیط دانشگاه جلسه رو برگزار کنیم مثلا بریم تا لاهیجان و تو فضای آزاد...

تو فکر و دلم گفتم واقعا ها، انگار فکر من رو خونده، چند وقته می خوام اونجا باشم و امروز دم دمای ظهر هی تو فکر لاهیجان رفتن بودم، کمی بعد اون رفتم و صفحه اینستاگرامم رو باز کردم. دوستی از دانشگاهشون عکس گذاشته بود، نمایی از حیاط پشتی دانشگاه لاهیجان و من تا چند لحظه دهنم باز مونده بود و چشام گرد بود و فقط با خودم فکر می کردم خدایا چقدر عجیب اتفاقای دنیای من به هم ربط پیدا می کنن... یک لحظه فکر کردم اون جلوی پنجره ایستاده بود و به لاهیجان فکر می کرد، اون وقت دوستم جلوی پنجره ای ایستاده بود و داشت عکس می گرفت از هوای مه آلود لاهیجان...

اگر ذره ای باهاش صمیمیت داشتم عکس رو نشونش می دادم، مطمینم اون هم اندازه ی من شوکه میشد از دیدن عکس