بام لاهیجان... بام تهران...(شیب؟ بام؟)

داشتیم حرف می زدیم، گفتم هر کی بگه الان دلش می خواست کجا باشه... خودم به بالا بالاها فکر می کردم. 

الف گفت: دوس داشتم کنار دریا بودم، چای زغالی هم در انتظارم بود و ... 

ز گفت: من خونه می بودم تو تختم زیر پتووو ساعت ها می خوابیدم و عشق می کردم.

نون گفت: من می خواستم تو جزایر قناری می بودم یه کم بریم دور تر ببینیم چه خبره آخه!تخت و دریا هم شد جا؟ (اینو که گفت من یاد مکالمه م با کسی افتادم، که می گفت دوس داشته اینقدری پول می داشته که لازم نباشه تا آخر عمر کار کنه، فقط تفریح کنه و تفریح، از جزایر قناری هم گفته بود)

میم گفت : من دلم می خواست لاهیجان می بودم، اون بالا باد می اومد و من چای دستم بود و پفک، یخ می کردم و فکر... (دید با چشم های گرد نگاهش می کنم!)

میم بعدی که من بودم گفتم : منم می خواستم بالای بام لاهیجان باشم، ولی چون قرار بود با کسی باشم و مایل نبودم تو رو ببینم و عیشم کوفتم شه، ضمنا آبروم بره که تو آشنای منی و چای رو با پفک می خوری میریم بام تهران... اقلا اونجا تو رو نمی بینیم!!!

+ من خیلی جدی بودم ولی دوستان به مدت 15 دقیقه خودشونو زدن و خندیدن!!! :))))))) و من اصرار داشتم که جدی بوده حرفم و من در خیال هم حاضر نیستم جایی باشم که میم هست و قصد داره زاغ سیاه ما رو چوب بزنه و اون اصرار داشت که واقعا قصدش فضولی کردن و تماشای ما نبوده، خیلی اتفاقی اومده لاهیجان و ما رو دیده و حاضره خودش بره تهران و خلوت ما رو به هم نزنه! هم اینجوری من زودتر به خونه می رسم و راضی نیست ساعت ها تو جاده باشیم برای دو دقه خوشی و بهتره لاهیجان باشیم و زود برگردیم خونه...=)))

اینقدر درگیری جدی شد که گفتم به گوش بزرگتر ها می رسه و فک می کنن جدیه، بهتره جمعش کنیم :دی :-"

+ بعد الان الف اس ام اس داده میای بریم لاهیجان؟ و من دارم می پوکم از خنده سر خاطره ی فوق و اومدم اینجام ثبتش کنم:دی