از اتفاق ظاهرا ساده...

امروز خواهرم باید کاری رو انجام می داد، اون ساعت من باید توی اتاقم خواب می بودم. خواهرم رفت مراسم هفتم پدر همکارش و بهم سپرد که اون کار رو من انجام بدم. 

و عجیب اینکه این اتفاق باعث شد من یکی از قشنگ ترین خواننده های اینجا رو ببینم و با این اتفاق حال دلم واقعا خوش شد. گرچه فرصتی برای صحبت نبود، اما همون سلام و علیک ساده هم اتفاق خوشی بود. من خیلی خیلی کم پیش میاد چهره ی کسی رو دوست نداشته باشم، ولی از اون دست آدمها هم نیستم که بتونم عاشق چهره ها شم، در واقع در بند ظاهر نیستم و اگر ازم بخوان پنج انسان زیبا رو نام ببرم واقعا نمی تونم، نه اینکه نخوام ها، هر کاری کنم نمی تونم چون چهره ها رو از علاقه م جدا نمی بینم و اگر کسی رو دوست داشته باشم به دیدم زیبا میاد. به همین سادگی و دیگه اگر بارها بهم ایرادهای چهره ش رو بگن باز نمی بینم(!) 

اما این خواننده ی عزیزم رو در یک نگاه با چشم های نخودی سرما خورده و ریزم بسیار دوستش داشتم، بسیار قشنگ بود و معصوم...معصومیت، چیزی که سالهاست جایی توی چهره م نداره، ضمنا باید اشاره کنم که ایشون خواننده ی معمولا خاموش من هستن:) 

+ مایل نیستم از اینکه کجا و چطور دیدمش صحبت کنم. نخطه *_*

+ پست قبلی درباره ی همین دوست عزیز بود.