معجزه...

امروز با مرور یک سری اتفاق خیلی خیلی دلم برای خودم سوخت. از ته قلبم دلم برای خودم سوخت و شروع کردم دوباره به اشک ریختن...بارون هم پا به پام بارید و بعد مدتی چون دیدم هیچ کس براش مهم نیست که من تا کجای دنیا هق هق می کنم، از جام پاشدم و صورتم رو شستم. به نرسیدنها فکر کردم، به اینکه فکر می کردم تا آخر تابستون به یکی از دو آرزوی دنیاییم می رسم و باز نشد و من انگشت به دهن موندم و هاج و واج از کار خدا و دنیا، باز دلم برای خودم و تنهایی هام سوخت، قلبم فشرده تر شد، نه دعاهام قبول شده بود، نه حتی آرزوهام شنیده شده بود... هیچ وقت این روزهای سخت و دردناک رو فراموش نمی کنم، همین روزهایی که بیشتر از همیشه کسی باید می بود و نبود. مثل همیشه باز هم نبود... هنوز هم نیست و شاید هرگز نباشه. چطور خودتو می بخشی وقتی بدونی فقط بودنت چه کمکی می تونست بهم بکنه و تو نبودی؟ فقط بودنت...فقط بودنت...

وقتی میگم زندگی من به معجزه احتیاج داره، یعنی واقعا به معجزه احتیاج داره و این ابدا یه شوخی و اغراق نیست. نمی دونم خدا چندین و چند معجزه می تونه برای زندگی بنده ی گناهکارش رو  کنه؟ اصلا چرا باید همچو کاری کنه؟ مگه من براش چی کار کردم؟ فقط می دونم برای زندگی من باید معجزه کنه... و نمی دونم چطور می خواد این کارو بکنه

+ یک ماه پیش برای همیشه رفتی زیر خاک و ما موندیم و بدبختی های تازه، بدبختی های بزرگ لاینحل... ما نا آرومیم، کاش تو روحت آروم باشه. کاش... و من می دونم روحت آروم نیست، مطمینم که نیست. 

+ روزه ی ترک گناهم به بیش از یک ماه رسیده، خیلی ساده تر از اونی که فکر می کردم بود. فقط باید از آدمایی که باعثش بودن دوری می کردم انگار و من این کار رو کردم، اما احتیاج به محرک قوی دارم برای ادامه ی راه... خدایا مددی...

+ اینکه از گناهم حرف می زنم اونو یک گناه بزرگ نپندارید، همه مون این نوع گناه ها رو کم و بیش تو زندگیمون بارها و بارها تکرار می کنیم. اونقدری عادی میشه که دیگه حتی نمی فهمیم همچو حسی در وجودمون بوده، همچو گناهی رو داریم تکرار می کنیم و ...