از خواب برگشتم به تنهایی، پل می زنم از تو به زیبایی...

یه روزهایی هم از جنس امروزن، با غم و از دنده ی چپ بیدار میشی و چشمات رو به ذوق می آرایی و می ری دنبال زندگیت، به هرکس و هرجایی چنگ می زنی که خوب بمونی و نمیشه...

همه پر از انرژی منفین، همه خسته ن و تو تنهای تنها با بدبختیهات خوشحالی، اصلا چرا خوشحالی؟ چرا خوشحالی؟ برای چی خوشحالی؟

می تونم برم کنج اتاقم و آهنگ رویا رو گوش کنم و رویا ببافم. می تونم کتاب دستم بگیرم و وانمود کنم چیزی حالیم میشه، در حالیکه هرگز با حال عصبی و ناراحت نتونستم کتابی بخونم. یا بلند شم و دوشی بگیرم حتی چند قطره اشک بریزم و بعد به خودم رسیدن رو شروع کنم، وقت لیزر بگیرم، لباس های چرکمو بچپونم تو ماشین، اتاقمو مرتب کنم، به دندون پزشکی فکر کنم و تصمیمم رو بگیرم، می تونم به کنسرت کوچولویی که دم غروب خواهم رفت و تماشای هنر عزیزام فکر کنم. می تونم بساط کیک پزی راه بندازم و کیک شکلاتی بپزم، با عطرش یاد آدمی بیفتم که کیلومترها ازم فاصله داره و عاشق شکلاته، اینجوری دم غروب می تونم به تمام کارهایی که انجام دادم فکر کنم و از خودم راضی باشم و لبخندم رو به خنده های عمیق تبدیل کنم. فکر کنم برنامه ی امروزم همینایی باشه که گفتم، خب برم که وسط انجام کارهامم. 

+ به قول اون موجود! کی خسته س؟ دشمن

+ کیک شکلاتی هایی که می پزم مال خودم نیست، مال مردمه... اصلا خوشم نمیاد که مثه این خانومایی به نظر بیام که تا بیکار میشن کیک می پزن و می کنن تو حلق اهالی خونواده! گفتم بگم از این فکرا درباره م نکنید هی هر روز هر روز...