ورود آقایان ممنوع!

با تمام پرحرف بودن،بعضی روزها حال حرف زدن با خودت را هم نداری...آن روز از آن روزها بود. 

جلوی در مغازه یک ورود آقایان ممنوع بزرگ به چشم می خورد. واردش شدم و یکی دو تا چیز برای هدیه انتخاب کردم، نمی دانم چرا برگشتم و به در نگاه کردم، شاید چون معذب بودم کسی وارد مغازه شود. خانم فروشنده سعی داشت مرا بخنداند و یکباره با لحنی مطمین پرسید تازه عروسی، آره؟! خندیدم و جواب منفی دادم، گفت اوایل ماجرا همه چیز به هم ریخته ست، حل می شود انشالله، برای عوض کردن صحبت گفتم خب این دو تا را می برم و این یکی را نمی خواهم، در واقع فقط دو تا برای هدیه برداشته بودم. پرسید مرددی؟ اصلا بگو بیاید داخل من مغازه را ترک می کنم، خودش انتخاب کند و من دقایقی گیج و هاج و واج به خانم مغازه دار که با آن صورت گرد سفیدش ذوق کنان مغازه را ترک می کرد نگاه کردم و گفتم نه نه لازم نیست. 

می دانم خوبند همین ها و خندید و گفت پس خوب می شناسیش دختر باحیا، خوب سلیقه ش را می دانی... ببر خانه نشانش بده، اگر دوست نداشت برشان گردان، ازت پس می گیرم، با خودم فکر کردم چرا هر بار بی حوصله و خسته م به متاهل ها می مانم؟ 

دوستم پ همیشه وقتی بی حوصلگیم را میبیند میگوید امروز شبیه زنها شده ای و من همیشه با خودم فکر می کنم یعنی من هم؟ من هم خسته و آرام می شوم اگر روزی کسی را به قلبم راه بدهم؟ شاید تپیدن قلب برای دو نفر آدمها را خسته می کند و شاید... نمی دانم. فقط می دانم هیچ میانه ی خوبی با زنهایی که شاد نیستند ندارم، اصلا روزهایی که شاد نیستم احساس غریبی با خودم دارم و مدام دلم می خواهد لباس غمگین ساختگیم را از تنم بکنم و به خودم بازگردم. با این اوصاف یعنی یک روزی من هم... ؟ شاید بهتر است یک ورود آقایان ممنوع روی دلم نصب کنم.