از آینده ی نداشته ام می نویسم...

تلفن به دست نشسته به شوهرش می گوید که حساب و کتاب کرده، اینقدر پنیر لازم است، اینقدر گوشت برای درست کردن شامی و ... بعد لا به لای حرفهایی که نشان از آمادگی برای ماه رمضان دارد، کمی مکث می کند و می گوید در اتاقش نشسته درس می خواند، نگران نباش... من هم بهش گفتم، چه اهمیتی دارد آخر؟ می فهمم مامان و بابا درباره ی من و اذیت هایی که می شوم برای درس، حرف می زنند. می گوید باشه حواست را اینجا نذار... به دستهای سفید و حلقه ی دوست داشتنیش نگاه می کنم که به مناسبت 30سالگی ازدواجشان پدرم برایش خریده، چقدر طول کشید تا آن حلقه ای که دلش می خواست را برای همسرش بخرد، نه؟ سی سال... مامان 15 ساله ام 45 ساله شده بود که حلقه را دستش کرد و ما چهار تا ذوق کردیم و ...

راستی، به کادوی تولد هانی هم فکر کن!

می روم توی فکر، شاید بیشتر از نیم ساعت است که صحبتشان طول کشیده، دوباره از برنامه های افطاری صحبت می کنند، از سفر به مشهد که در ماه رمضان سختمان می شود، بعد باید کلی روزه ی قضا بگیریم و از بابا اصرار که ماه رمضان بهتر است و شما ضعیفید و پاییز قضایش را می گیریم و ... با خودم فکر می کنم شاید هرگز آنقدری جیبم پر پول نباشد که به دادن افطاری به چند نفر حتی برسد. هیچ بعید نیست مفلس و فقیر باشم در آینده، چیزی که از امروز پیداست همین است و من بیکار و بی پولم و احتمالا همینطور خواهم ماند، اهل رویا پردازی های الکی نیستم و از شواهد می توانم آینده را حدس بزنم. به این فکر می کنم که شاید هرگز شوهری نداشته باشم که بنشینیم درباره ی برنامه ی سفر، شهریه ی دانشگاه دخترمان، اذیت شدنش سر درس، خرید تخت برای آن یکی دخترمان و خریدن کادوی تولد برای پسرمان حرف بزنیم. خب این هم بعید نیست و از حالا می توانم بگویم به احتمال 96% هرگز همسری نخواهم داشت و این تصور اگرچه کمی دردناک است، اما خیالم را از بابت انتخاب یک فرد غلط راحت می کند. باور کنید اینجا آنقدری خوش می گذرد که نخواهم کسی را شریکش کنم، چطور بگویم؟

مامان و بابا حرفهایشان را تمام می کنند، احتمالا زور مامان بیشتر است و سفر مشهدمان می ماند برای مرداد داغ... 

مردادی که می آید و بیست و پنج سالگیم را به نیمه می رساند، شما یادتان نیست. من اولین سفر کاملا مجردی/دوستانه ام را در سن 24 سال و نیمگی تجربه کردم. می گویم دوستانه چون بارها تنها به تبریز و شهر دانشجویی خواهرم سفر کرده بودم، در 18 سالگی، 19 سالگی، 20 سالگی... 

+ لطفا کامنت انشالله عروس شی و هرچیزی که ربط به همچو جمله ای داشته باشد را در دلتان نگه دارید، نمی گم دعا نکیند ها، اگر هم دعا می کنید از خدا بخواهید برای یک بار هم که شده آن چیزی را که دوست دارد خیرم بداند و نه آنچه را خودش دوست دارد:( و واقعا مایل نیستم ترحم ببینم سر این جریان و بگویمتان که آدم هم دور و برم هست برای ازدواج، یعنی ببینید اگر برای شما خواستگار هست برای من هم هست، اگه همسایه ی بی سوادتان شوور کرده پس من هم می توانم و اگر نمی کنم دلیلی پشتش هست و اینها... اه