حاشا مکن دل را...

به خرداد پارسال فکر می کنم، به تجربه های شیرینش، به سختی های روزای امتحان، به خرداد امسال نگاه می کنم، سردرگمی و سختی روزای امتحان، که باعث شده شیرینی این روزام کم شه، به خرداد سال دیگه فکر می کنم... یعنی درسم تموم شده؟ 

چقدر بد که تمام دوران تحصیلات تکمیلیم(!) برام کابوس بود، چقدر بده که هیچی عایدم نشده و چقدر دلم می خواد فرافکنی نکنم و خودم رو مقصر ورود به این رشته بدونم... رشته ای که نه آینده ای دارم باهاش و نه علاقه ای داشتم بهش 

یعنی خرداد سال دیگه م چطوره؟ یعنی ممکنه تجربه های شیرین دست از سرم بر ندارن؟ 

+ رادیو همیشه آروم و غمگینم می کنه، امروز 6 7 ساعت گوشه ی اتاقم نشسته بودم و به رادیو گوش می کردم، به آهنگهای اتفاقی گوش می کردم، دلم به حال خودم می سوخت که هیچ وقت نذاشتم کسی بفهمه عمیقا دوسش دارم. دلم سوخت که کسی یادم نداد عاشق شدن رو... دلم سوخت که همه ی عمر ادای عاقل بودن رو در آوردم، در عین بی عقلی...