می نویسم، از رنجی که می کشم......

هیچ چیز تو زندگی به اندازه ی درسهای ارشد نتونست بهم استرس وارد کنه، ازتون خواهش می کنم دعا کنید همه ی درسهام رو پاس کنم و ترم بعد چیزی جز پایان نامه برای عذابم نباشه... نمی دونم چرا همه اینقدر راحت درس می خونن و من سخت، نه بی هوشم، نه شاگرد ضعیفی هستم تو کلاسا و ... خوبه همه چیم...

فقط بی علاقه م، دلم برای انگلیسی خوندنم تنگ شده، وقتی به رنجی که کشیدم نگاه می کنم، به هزینه ای که کردم، به عمری که حروم کردم و به آینده ی نداشته تو این رشته، دلم می خواد خودمو تا ابد سرزنش کنم. هر کسی تو زندگیش اشتباهاتی داره و فکر می کنم این بزرگترین اشتباه عمرم بوده، مگر اینکه با این رشته بخوام وارد بازار کار شم، اینجوری آرامشم شاید کمی بیشتر شه و کمتر غصه بخورم از عذاب و رنجی که کشیدم.

+ باهام حرف بزنید، برام دعا کنید، دلم داره از غم می ترکه... واقعا :( وقتی فکر می کنم سال دیگه این موقع، دانشجو نیستم احساس شور و شعف عجیبی در وجودم ایجاد میشه و وقتی فکر می کنم سال دیگه این موقع هیچ کار مفیدی برای انجام دادن ندارم دلم می خواد تا ابد بشینم و برای زندگیم گریه کنم... برای تصمیم های اشتباهی که گرفتم، برای تصمیم هایی که نگرفتم، برای راه هایی که نرفتم...

+ امروز رفیقم می گفت اگه رفته بودیم امسال بر می گشتیم ایران، کاش دلتو راضی کرده بودی... کاش کمی جسارتمون بیشتر بود و کاش پشت ای کاش... 

+ حسرت نمی خورم، چون اگر چیزهایی رو از دست دادم خیلی چیزها رو هم به دست آوردم، امکان سفر مجردی یکی از اونها بود، آشنایی با دوستای این دو سال اخیر که از بهترین اتفاقات عمرم بود، چوپان و ... خیلی چیزا