سفرنامه تهران!

صبح رسیدیم و من کلی عاشق عمه ش شدم در بدو ورود، اصولا اینجوریم که خونواده های سنتی رو دوست دارم، بهشون احساس نزدیکی می کنم، و اصولا خانم های 40 50ساله ی بزک دوزک شده رو اونقدر نمی پسندم. کم پیش میاد دوسشون داشته باشم، شاید چون با مادرم تفاوت زیادی دارن. خلاصه که اصلا احساس ناراحتی و غریبی نداشتم.

تا لباس هامون رو در بیاریم چای و نون تازه و همه چیز چیده شده بود، هان، بدون اینکه بدونن من چقدر عاشق شربت چیز، یعنی تخم شربتی هستم وقتی پامونو گذاشتیم تو خونه با شربت زعفرونی و تخم شربتی(!)پذیرایی شدیم. دوستان این وسط یه پرانتز باز کنم و بگم خیلی حین گفتن اسم این شربت دقت کنید با یک جابجایی کوچیک در جایگاه واژگان می تونید باعث فاجعه ای بشید، سوال من اینه که این اگه شربته، چرا بهش میگن تخم شربتی؟! و اگه اسم اون دونه ها تخم شربتی هست که اسم شربتش اون نیست خب... اوف:| مواظب باشید که مثل مگی مایه ی آبروریزی نشید خلاصه. 

القصه، نشستیم و با کلی عشق شربتومونو خوردیم، من با عشق البته و چوپان با منت، بس که بد سلیقه ست. بعدش هم صبحونه خوردیم و اونجا بود که از نقاط مشترک بین خودمون گفتیم و همگان را متعجب نمودیم، تازه اونجا بود که فهمیدیم تو خونه ی ما فقط منم که چای شیرین می خورم و مصرف کننده شکرم، تو خونه ی چوپان اینام چوپان:دی

خب پنیر لیقوان و نون سنگک داغ تهران عمه خر(!)این فحش نیست بخدا، ما تو خونمون همینجوری میگیم مثلا میگیم نون بابا خر، خصوصا برای نون کاربرد داره خیلی، ولی از اونجایی که در حق عمه ها همیشه ظلم شده من این واژه رو حذف نموده و میگم با نان تازه خریداری شده توسط عمه، زدیم به بدن و با شکم سیییر، رفتیم تو رخت خواب و دو ساعتی تخت خوابیدیم. جای خوابمون هم پیش از رسیدن آماده بود. یه همچو میزبانانی داشتیم ما!

خلاصه که خوابیدیم و پاشدیم دیگه ظهر بود، وضو گرفته و نماز به جای آوردیم و رفتیم برای ناهار، همونجا بود که من پیشنهاد دادم بلیت برگشتمون رو از ساعت 6به1 شب تغییر بدیم. که اتفاقا خوب تر هم شد! ناهار خوشمزه مون رو خوردیم و چای بعدش را نیز و دیگه کم کم راهی نمایشگاه کتاب شدیم، بگم چقدر و چند باره توش نمایشگاه گم و گور شدیم، آخرشم نشر آموت رو پیدا نکردم و کتاب "من پیش از تو" رو نخریدم و رو دلم موند. و شاید باورتون نشه اگه بگم تا تهرااان، بله تا تهراااااااان رفتم و ماحصل اون همه پیاده روی شد پیدا کردن این کتاب، یادم نیست کدوم وبلاگ بود، فقط یادمه اسم وبلاگ موزماهی(!) بود که اینو معرفی کرده بود، هرجا سفارش می دادم عدم موجودی اعلام می کرد. تو رو خدا ببینید چه با لباسی که تنم بود سته، ببینید آخه چه جلدش گل گلیه ^-^ 

موقع برگشت از نمایشگاه بارونی زد که حال ما رشتی ها رو عجیب خوب کرد، خصوصا که سوار از اون ماشینایی شدیم که می گفتن مال سالمندانه و برامون سوال بود مگه چند تا سالمند میاد تا نمایشگاه کتاب که 4تا دونه کتاب بخره؟! :دی 

اوم، من بارون گرفتن تهران رو دوست دارم و دلم مس خواد وقتی بارون می زنه بیرون باشم حتما، می دونید که چقدر کشته مرده ی خاکم، می دونید که... فکر کنید چه بوووی خاکی بلند شده بود و من انگار واقعا مست شده بودم. 

شبش یکی از دوستای عزیزم که هربار پا تو تهران میذارم پیگیر احوالاتمه و ابراز تمایل می کرد برای دیدنم پی ام داد، با اندکی دو دو تا چهارتا، به این نتیجه رسیدیم که صبح با هم قرار بذاریم و روی ماهشان را فاینلی رویت بنماییم. دوست عزیزم تا مترویی که در چند قدمی محل اقامتم بود اومد، مثلا شما فکر کن ما شرق بودیم اونا غرب، از ترس اینکه من گم و گور شم! تازه خیلی هم استقبال کردم که میاد دنبالم... شماها نمی شناسید این موجود رو، فقط همینقدر بگم که خواننده ی خاموش خیلی هاست! 

ادامه دارد... 

+ شاید پست بعدی رمزی باشه و رمز به افرادی داده میشه که ابراز وجود کرده باشن اقلا تو این پست :))