مثل بستنی طلاب، تو اون روز داغ مشهد...

بعضی لحظه ها هستن که تو ذهن آدم حک می شن، مثل اون روز که با بستنی طلاب میدون تختی(!) سوار تاکسی شدیم! چه کارهای عجیبی که نمی کنن آدمها... 

 و یا مثل اون شب که دور و بر 10 شب تازه قصد کردیم بریم کافه فنجون مشهد... چه هوای خوبی بود، چه شبای خوبی بود و چه پیاده روی نصف شبونه ش چسبید! 

دوستای مشهدیم... دلم حسابی هوس شهرتونو کرده، اما دوس دارم این بار وقتی بیام زیارت که اتفاقای خوبی تو زندگیم افتاده باشه... پولامو بهم پس داده باشن، خوشحال تر از حالام باشم، بابام دستش باز تر شده باشه، نمی دونم... اقلا به یکی از آرزوهای ریزم رسیده باشم:) امیدوارم اتفاقای خوشی تو راه باشه، امید الکی الکی داشتن هم بد نیست گاهی... 

+ جهت سوزانیدن دل نبود نوشتن این پست، خودم از یادآوریش بیشتر دلم سوخت! و دلم تنگ شد. همین دیگه... هاه