خدا جان پس چرا تو عاشق اسمارتیز نیستی؟

چجوری بیایم منت کشیت را بکنم؟ خب تو خدایی، من که نمی دانم چه دوست داری، خوشبحالت که اگر روزی با من قهر کنی خوب می دانی چطور بیایی و از دلم در بیاوری... مثلا تو می دانی من چقدر اسمارتیز دوست دارم، یا چقدر آدامس دارچینی را عاشقم... یا می دانی چقدر چادر گل گلی مادرم را دوست داشتم، که پاره شد، اما مگر خدا ها هم می روند بازار و دنبال چادر گل گلی مورد علاقه ی مگهان می گردند؟ 

خب خدا جان، نگران نباش تو کلی راه دیگر برای خوشحال کردنم سراغ داری خودم می دانم، مثلا تو می دانی بابا چقدر از کنسل شدن ماموریتهای فوریش خوشحال می شود، خب می توانی هی و هی با اتفاقات خوش کنسلشان کنی، یا می دانی مامان چقدر از گل دادن گلهای کاغذی توی باغچه ذوق زده می شود، می توانی گلهای باغچه ش را برویانی و اینجوری با شادی مادرم من را هم بی اندازه شاد کنی. یا دست کم می توانی تمام یاکریم های شهرم را که نه دست کم 2 جفت عاشقشان را به سمت پنجره ی اتاقم هدایت کنی، که من هر روز با صدای آوازشان از خواب بیدار شوم و به زندگی سلام کنم. می بینی؟ تو چقدر خدایی و چه کارها بلدی؟ 

ای کاش من هم بلد بودم که تو چه چیزهایی را دوست داری...

اصلا یک چیزی... می شود ازت بخواهم کمی خدا بودن یادم بدهی؟ خب تو که مادری نداری که من خوشحالش کنم، تو که عاشق چادرهای گل گلی نیستی که من بروم بازار و بهترینشان را برایت بخرم، حتی عاشق اسمارتیزهای m&m هم نیستی... خدایا بیا یکجوری با هم آشتی کنیم، من راهش را بلد نیستم، تو خدایی، خودت یکجوری بیا در دلم می خواهم همین امشب با هم آشتی کنیم. خب؟