یادم نیست نذرم چی بوده، فقط می دونم لازم نیست ادا شن، چون به هیچ کدوم و تکرار می کنم به هیچ کدوم نرسیدم.

امروز هزار تا کار کردم که غمامو یادم بره، با دوستام از درس حرف زدم، نمازم رو جماعت خوندم، زیارت عاشورا خوندم، آشپزی کردم، قدم زدم، قدم زدیم، از دانشگاه تا خونه، از خونه تا دانشگاه... به ظاهر بهترم

بازم خدا رو شکر

بدی بزرگم من اینه وقتی پریشونم هیچ کس نمی فهمه، من خیلی بازیگر ماهریم، یه روزی یاد می گیرم که خودم باشم، یه روزی یاد می گیرم.  چند تا نذر داشتم که دارم ادا می کنمشون... حتی دیگه یادم نیست نذرم چی بوده، فقط می دونم باید ادا شن، بدون اینکه به هیچ کدومشون رسیده باشم، صرفا همینکه سلامتیم باید راضیم کنه، انگار آرزوهای فردیم هیچ وقت به هیچ جا نمی رسن، سالهاست که نمی رسن، سالهاست... نمی دونم چرا، فقط می دونم هیچ آرزوی شخصی ای نبوده که بهش رسیده باشم، بی شک بنده ی بدی بودم. می پذیرم...

وقتی مشکل بزرگی هست، حداقل می دونیم مشکل بزرگیه و حق داریم که نا آروم باشیم. پیش خدا شرمنده م، مشکلاتم کوچیکه و دردم بزرگ، من مگهانم، اما باید کمی زینبانه تر زندگی کنم، من یه دختر 15رجبی هستم. یه دختر 15 رجبی...