جانه بیمیرم...

داشتن من به عنوان یه دوست ساده شاید بد نباشه، اما به عنوان یه دوست خاص ابدا اتفاق خوبی نیست، می دونید؟ من هیچ وقت نمی تونم یار خوبی برای کسی باشم، حالا چراش رو می گم بهتون...

چند وقت پیش یه آهنگی از جنوب به دستم رسید که به زبان گیلکی خونده شده بود، یه دوست جنوبی برام ارسال  کرده بودش، دانلودش کردم و هر لحظه بیشتر از شنیدنش لذت برد..... گفتم چقدر دلم ضعف رفته برای این آهنگ، چقدر دلم می خواست وقتی کسی رو دوست دارم، حتی اگر خودش بی خبره از علاقه م این آهنگ رو براش بفرستم... 

نشون به اون نشون که 2هفته گذشته و من هی هر روز این آهنگ رو پلی می کنم و با خودم فکر می کنم آیا ممکنه با شنیدنش به این فکر کنه که من ته دلم بهش علاقه دارم؟! آیا اصلا باید بدونه؟! و من حتی فرستادن یه آهنگ ساده رو ازش دریغ می کنم، که مبادا با خودش فکری کنه... و واقعا من به چه دردی می خورم وقتی اینقدر غرورم برام با اهمیته، نمی دونم اونی که یادمون داد دخترا باید سنگین باشن و احساسشون رو پنهان کنن کی بود، فقط می خوام بگم بهم ظلم کرد، و من تا 25 سالگیم واقعا نتونستم بی منت به کسی بگم که دوستش دارم... من افتادم تو دام نگفتن، افتادم تو دام اینکه کسی برام مهم نیست، افتادم تو دام اینکه هیچ وقت و واقعا هیچ وقت با تمام وجود به کسی یه دوستت دارم ساده نگم... چطور باید با این احساس جنگید؟ 

من مگهانی رو دوست دارم که بدون فکر کردن به عواقب ماجرا احساسش رو بیان کنه، چه تو وبلاگش و چه در حضور اون شخص خاص... مگهان یه دختر بی پرواست که روز به روز داره به میم.ر و شخصیت حقیقیم نزدیک تر میشه

حالا حتی دوست ندارم شما ته دلتون فکر کنید من می تونم کسی رو دوست داشته باشم. دوست دارم کتمان کنم حتی اگر حسی تو دلم هست...

بیاین گوش کنیم

 برای کسی نفرستادم این آهنگ رو، برای شما که می تونم بفرستم، نه؟ 

+http://dl.4behmusic.net/music/1394/Bahman/Irani/Esfandiar%20-%20Jane%20Bimiram.mp3