و دوباره شهر من رشت...

هرچقدر هم که سفر خوب باشد، خانه ی آدم که نمی شود. هرچند که من معتقدم تنها یک ماه فرصت لازم است که من به خاک و آب و هوای تازه خو بگیرم و از رفتن باکی نیست، اگر زندگی جای دیگر روی خوش ترش را نشانم دهد کوله بارم را بر می دارم و از رشت دوست داشتنی، رشت خواستنی و رشت مادر می روم...

خانه یعنی رشت و حالا من بعد از گذشت چند روز دوباره روی تختم آرام گرفته ام، پنجره ام را باز کردم و صدای آواز پرنده ها توی اتاق پیچیده... رشت عزیزم، دلم حسابی برایت تنگ شده بود، ممکن است از آن باران های تند بهاریت نصیبمان کنی؟ از آنها که صدایشان او را یاد صدای آب جاری از آبشار می اندازد، خب؟ 

+ رشت فقط شهرم نیست، رشت یعنی دوستانم، یعنی خانواده ام، یعنی خیلی چیزها،یعنی مشکی، یعنی اتاقم، یعنی پارک شهری که سر راه هر روزه م قرار دارد، از این منظر که نگاه می کنم گویا رفتن به این سادگی ها هم نیست. چقدر باید چیزی را دوست داشته باشم که از این همه خوشی های ریز و درشتم بگذرم، نه؟