نذر حضرت زینب و اجابتش...

گفته بودم که از خدا چیزی را خواستم، با نذر و نیت نزدیک تر شدن بهش شروع کردم، نذرم کنار گذاشتن یکی از گناهانم بود، که بارها تلاش کرده بودم کنار بگذارمش و هر بار با شکست مواجه میشدم، ناامیدانه از خدا خواستم کمکم کند گناهم را تکرار نکنم و بعدتر که لایق رسیدن به آن چیز!(نه به شخص!) بودم حاجتم را روا کند، نرمش خوبی با خودم و خدایم بود. هم گناهی را ترک می کردم از این طریق، هم ممکن بود کمکم کند که آن اتفاق بیفتد(ازدواج نبود!) خب، این بار دومیست که چیزی را ازش به وضوح می خواهم، دفعه ی پیش برای خودم نبود، که اتفاقا مستجاب هم نشد از بد روزگار... پس این اولین خواسته ی واضح که مستقیم به خودم ربط داشت به حساب می آمد. 

خیلی امیدوار بودم به رخ دادن آن اتفاق و از ترک گناهم ناامید بودم(گناه آشکار و واضحی نبود، یک اشتباه رفتاری بود که خیلیهای ما بهش خو گرفته ایم) نتیجه باور کردنی نبود، روزی که نذرم را شروع می کردم از حضرت زینب کمک خواستم و در عین ناباوری من فقط یکبار آن هم وقتی که عصبی و تحت فشار بودم عهدم را فراموش کردم، شاید یکی دوبار دیگر هم اتفاق افتاده باشد که آنهم ناخواسته بوده و خودم ازش آگاه نیستم. در کمال ناباوری من ترک گنه کردم و امیدوارم که پیمان شکنی نکرده و با همین آرامش روزهایم را بگذرانم. 

حالا برسیم به خواسته ام، که طبق معمول همیشه خیر و مصلحت نبوده انگار، عادت شده برایم نشدن های آرزوها... از دو روز پیش که نشستم در سکوت اتاقم با خدایم حرف زدم، حین برطرف کردن بی نظمیها، انگار آبی باشد روی آتش... انگار حال دلم خوب شده، و انگار باور کردم که خیرم نبوده و باید با این اتفاق نیفتاده روزهایم را بگذرانم، شاید زمانش نرسیده و شاید هرگز نرسد. مهم حس امروزم است که مدیونشم، چقدر عجیب است که ما عادت می کنیم. به همه چیز... به نداشته ها، کمبودها، نرسیدن ها و ناکامی ها و... و حتی به خوشیها و نعمت ها و آرامش حاکم در خانه و ... ما آدمها چقدر زود عادت می کنیم. 

+ نذری که در کنار ترک گناه کرده بودم، روزی 69بار ذکر صلوات بود و هدیه کردنش به حضرت زینب...به مدت دو ماه، من از اول ماه قمری شروع کردم با خواندن نماز اول ماه، و آخر ماه دوم صدقه کنار گذاشته و نذرم را تمام کردم. نوشته شده بود که باید معادل روزی 69تومن صدقه بدهید که من 2ماهش را حساب کردم.میدانید؟ بی دلیل که روز وفاتش به دنیا نیامده ام،خدا کمی از صبرش را بهم داده، باور کردنی نیست که گاهی خودم از صبر زیادم شگفت زده می شوم. نمی دانم بگویم صبر زیاد خوب است یا نه... لابد خوب است، لابد...