عجیب ترین معمولی دانشگاه

آدم عجیبی بود، نشستم و بهش نگاه کردم، تو نمازخونه ی دانشگاه دیدمش، آخر وقت اومد نماز ظهر و عصرش رو خوند، یهو چشمش به چادرهای این ور و اون ور افتاده ی گوشه گوشه ی نمازخونه افتاد، به قرآن هایی که خاک گرفته بودن و به مفاتیح هایی که نامرتب تو کمد بودن، تک تکشون رو درآورد، خاکشون رو گرفت و مرتب چیدشون تو کتابخونه، چادرهای پرت شده این ور اون ور رو برداشت، مهر ها رو جمع کرد و تک تک چیدشون تو جامهری چسبیده به دیوار، چادرها رو تا کرد و تو کشوها گذاشت، وقتی از نمازخونه بیرون می رفت همه چی سر جاش بود، می دونستم که حاجت روا میشه، حتی اگر هیچ حاجت روشنی نداشته باشه... میدونستم که حاجت روا میشه