نذر کرده ام که به قولش عمل کند ^-^

من همیشه لجباز بودم، مادرم اینطور می گوید، البته که تاکید می کند آزاری نداشتم، اما حالا زور لجبازیهایم بیشتر شده، بزرگتر شده ام و بهانه هایم نیز بیشتر...

فلانی* از آن دست آدمهاست که قولش قول است، از آنها که سرش برود، قولش نمی رود... امروز دخترک دلم، بچه شده بود و بونه گیر، بهش گفتم دلم می خواهد برایم این کار را انجام دهی و پذیرفت. گفت بگو اسم و رسمش را - باید برای راضی کردنم یک چیزی می خرید و آن کاری که خواسته بودم را انجام میداد- اسمش را گفتم، گفت می خرم. که یهو مگی لجباز پا کرد توی یک کفش که نه و نه و نه...

نباید بخری و نباید این کار را بکنی، من فکر بهتری کرده ام، گفت فکرت را بگو و فکر بکرم را گفتم- خواسته ام غیر طبیعی و عجیب و حقیقتا غیر معقول بود- اول کمی مکث کرد و بعد در الا بلا برای ساکت کردنم انگار پذیرفت. مکثش حالم را بد کرد، پا کردم توی یک کفش که چرا مکث کردی؟ بعدتر با لبهای آویزان و نق نق کنان گفتم باید قول صد در صد بدهی که این کار را میکنیم و طفلک همانطور هاج و واج مانده بود و نمی دانست چطور آرامم کند.

گفتم بگو یعنی به نظرت ممکن نیست این اتفاق بیفتد؟ گفت چرا هست، شاید اتفاق بیفتد اما خب... بعد کمی مکث گفت البته که من فکر می کنم این اتفاق خواهد افتاد و خواسته ت عملی می شود. اما من آرام نشدم و سعی به مجبور کردنش کردم، مجبور کردن اینکه بگوید قول می دهد، از آن قولهای همیشگی بدون ریسکش... و طفلک مستاصل می گفت نگرانست که نشود و من همچنان میگفتم باااید بشود که باید بشود! 

گفت تو خوب میدانی که من قولم قول است و میدانی تنها وقتی قول میدهم که بدانم از پسش بر خواهم آمد، اما مگی تصمیمش را گرفته بود و از این رو از هیچ روشی برای لجبازی هرچه بیشتر چشم نپوشید، دست کم پس از دقایقی لجبازی مگی توانست یک قول 80 درصدی، از او بگیرد و بالاخره جمله ی "سعی می کنم حتما این کار را بکنیم" را شنید و کمی دلش آرام گرفت. 

+ خدایا شرمنده م برای تمام بهانه گیری هایم، خیلی خیلی شرمنده ام، حالا میشود ازت خواهش کنم شرمنده اش نکنی، کاری کنی زیر قولش نزند؟ 

+ جای پدرم خالی، بابا دخترت پاک دیوانه ست، ساعت 12 شب و 12 روز ندارد که... خبر نداری...... 

+ خواسته ام مثل این بود که بگویم وسط سرمای زمستان صندل و لباس ساحل بپوشیم و بالای کوههای یخی قدم بزنیم و پایکوبی کنیم. در همین حد موجب شرمندگی!!!