کتابهای مرجعی که هیچ کس بهشان رجوع نکرده بود...

امروز از کتابخونه یه کتاب گرفتم که حدود 120صفحه بود، شروعش همان و سر بلند کردن دو ساعت بعد همان و گردن درد گرفتن همان! رمان هم نبود، به زبان انگلیسی هم نوشته شده بود، ولی اینقدری جذاب بود که نتونم سرمو بلند کنم وسطش حتی... فکر می کردم درک مطلبم ضعیف شده باشه، اما انگار نه و می تونستم بفهمم کلیت ماجرا رو که مهمش همون بود. فکر کردم بهتره کل مجموعه ش رو بخونم...

رفتم به مسول کتابخونه گفتم اون مجله هایی که اون سمتن جز کتابهای مرجع اینجان؟ گفت آره دیگه... گفتم خب کسی نمی خونه که اینا رو، می خونه؟ یه نگاهی بهم کرد و صادقانه گفت نه! 

گفتم ببرمش خونه و بخونم؟(نه اینکه اصلا نمیرم کتابخونه، می خواستم بیارمش خونه) گفت آخه مرجعه، گفتم یعنی کسی هم بهشون رجوع می کنه؟ گفت شاید بکنه.

یه نگاهی بهم کرد و گفت ببر حداقل شاید یه بار خونده شه، فقط اینجا رو امضا کن که از مرجع بردی... خب فکر کردم دیدم تو خونه شرایط مطالعه ی همچو مجلاتی علمی رو ندارم و بهتره نبرم، گفتم نه صرفا خواستم اعتبارم رو بسنجم و خانوم کتابدار خندید. گفت خب دیگه اینجا معتبری! اومدم بگم بچه ها لطفا کتاب بخونید، خب؟ گرچه آدمای کتابخون یه جور عجیبی میشن، یه جوری که من دوست ندارم بشم و حالا احساس می کنم شدم، این رو حقیقی ها بهتر می تونن بفهمن. 

---

آقایون و خانوم ها یه سوال فنی دارم، شماها ترجیح میدید زبان رو با روش گرامر محور یاد بگیرید؛ یا از طریق مکالمه و غیر مستقیم یاد گرفتنش رو ترجیح میدید؟!

و آیا اصلا دوست دارید گرامر بهتون تدریس بشه؟! یا دوست دارید خودتون مطالعه کنید و گرامر رو یاد بگیرید؟ جواب آقایون برام مهمه، دوستایی که همیشه خصوصی میذارید، اینم روش، لطفا جواب بدید.

+ پست هام خیلی تکراری و بیمزه شدن، این ناشی از تکرار روزهامه، واقعا هیچ اتفاقی نیست برای نوشتن، هیچ اتفاقی جز رفتن به دانشگاه و کتابخونه...جز خوردن و خوابیدن... و البته پختن هر شب و هر روز شیرینی و کیک که سفارش های خواهرمن و نهایتا اونقدر خسته میشیم که یادمون میره عکس بگیریم اکثرا...

خلاصه که به بزرگی خودتون رو ببخشید که از روزمرگی های کسالت بارم می نویسم، امیدوارم یه روزی پستهای اینجا رنگی رنگی شه و شما هم از خوندن تکرار مکررات کمتر اذیت شید ^-^