باز هوایی شده ای یار من*

امروز که تو دانشگاه و تو کتابخونه نشسته بودم و کتاب می خوندم-107 صفحه خوندم-با خودم فکر کردم چقدر هیجان انگیز بود اگه مثل جوونای 18 ساله دوست پسر داشتم و می اومد دنبالم و دو تایی می رفتیم دور میزدیم و من یه کم ناز می کردم که روزه ام و بدحالم و ... یه لحظه به سرم زد که اگه مورد خوبی دور و برم بود، بهش جواب مثبت بدم.

این فکرا 5دقیقه بیشتر دووم نیاورد و با خودم گفتم فوقش که دوستم شدی، عاشقم شدی برای اولین بار تو عمرت حتی، نهایتش خانواده یه نه محکم به طرف می گن و گند زده میشه به همه ی خاطرات، به همه ی حسای خوب...

+ ولی بازم شوکه نشید اگه چنین کاری کردم، دارم آماده تون می کنم! 

+ جایی خوندم که اگه کسی رو دوس دارین همین حالا بهش بگین و من دوس ندارم اینو به دوستای دختر و خانواده م بگم، اگرم دوس پسر داشتم بعید میدونم که روم میشد بهش بگم، من خیلی کم تو عمرم این جمله ی دوستت دارم رو به کار بردم. خیلی کم تر از چیزی که فکرش رو بکنید... خلاصه که الان دلم خواست کسی رو دوست داشتم و بهش اینو محکم می گفتم.

+ منظور از یار من در عنوان، دلم هست که هوایی شده...

+ به قول پرواز همای جان "وااای رسیده ست کجا کار من!"