از آرزوهایی که هیچ وقت برآورده نشدن و احتمالا نمی شن.

دلم یه اتاق می خواد، پر از کتاب، همشون مال خودم باشه و مطمین باشم از کفم نمیرن هیچ رقمه...

دلم یه چمدونم می خواد، پر از سوغات، که یکی فقط برای من خریده باشدشون، شاید یه روزی برای یکی این کارو بکنم، اما می دونم کسی اندازه ی خودم دیوونه نیست که چنین کاری برام بکنه

دلم اراده ی قوی می خواد و شروع خوندن درسهای رشته ی مورد علاقه م و قبول شدن تو یه دانشگاه غیر پولی... که باز از محالاته با شناختی که از خودم و اراده م دارم.( کسی مایل نیست تو خونه و خونواده و دوستانم که من بیش از این، از این شاخه به اون شاخه بپرم و من برای انجام کارهام نیاز به حمایت وتشویق دارم)

دلم می خواد یه روز خیلی اتفاقی کسی بهم بگه که برم فلان جا کار کنم و منم برم و به خونواده خبر بدم، بدون ذره ای دخالت پارتی و صرفا با تکیه به توانایی های خودم...

دلم می خواد یه مغازه داشته باشم تو یکی از خیابونهای بالای شهر، کار آزاد خودمو داشته باشم، که این هم به نظر از محالاته و نه پدرم چنین پولی داره، نه راه دیگه ای برای رسیدن به این آرزوهست.

دلم می خواد اگر روزی خواستم زایمان کنم، پدر بچه پیشم باشه و تو طبیعی ترین حالت ممکن این اتفاق بیفته، که اینم احتمالا از محالاته...

دلم می خواد یه روزی یکی از بزرگترین خیرهای شهرم باشم، کسی اسمم رو ندونه، البته که دوس دارم رسمم رو بدونن...

دلم می خواد یه روزی خانواده م بیشتر از خواهرو برادرم بهم افتخار کنن، که باز به نظرم از محالاته چرا که عملا هیچ تلاشی برای رسیدن به چیزی نمی کنم و ذاتا خسته ام و رشتی...

+ بی شک امید دارم به یکی دو تا از این موارد بالا برسم، پس نوشتمشون که غیرمستقیم به خدا و کاینات گوشزد کرده باشمشون!!!

+ تحصیل تو اون رشته ی خاص هم صرفا علاقه ست و با تقریب بالا می تونم بگم هرگز نمی تونم باهاش کاری برای خودم دست و پا کنم.