26 بهمن ماه 93 و یک ایضا از آن روز در سال 94

پارسال در چنین روزی هوا درست به همین قشنگی بود، همینقدر ملس...

امروز که آقای همکلاسی اصرار می کرد برسونتم بهش گفتم حالم خیلی خوبه و دوس دارم تنها باشم و قدم بزنم. خندید گفت ما مردا وقتی خوب نیستیم می خوایم تنها باشیم، شما خانوما خیلی عجیبید از همه بدترش اینه که هرکدومتون یه جورید. دوس داشتم بهش بگم واقعا هرکدوممون یه جوریم و من حتی دوست ندارم سوار ماشین همکلاس آقام شم و خجالت می کشم بیان کنم این عقاید دقیانوسیم رو...

با خودم فکر کردم خدا از هوای این موقع پارسال یه ایضا زده برای امسالش، پارسال تو چنین روزی بود که برای اولین بار تو کافه پاییز چوپان رو دیدم و حالا ماییم و کلی خاطرات مشترک، کافه ها و سینماهایی که با هم رفتیم، فکر می کنم 5فیلم رو با هم دیدیم تو این یک سال، دو بار زیارت رفتیم، حتی چیزی که تو خواب نمیدیدم رو با هم تجربه کردیم، سفر یهویی مشهد، دیدن سپیده مشهدی با هم، دیدن میم با هم، دیدن خ دوست قدیمی چوپان بازم با هم، قدم زدن از سجاد و گذشتن از دستغیب تا نزدیکای فلکه تختی مشهد، نه توی روز، ساعت 12 شب، خرید رفتن های دوتایی، پارک شهر رفتن های دوتایی و حتی دکتر رفتن دوتایی و ... حالا که فکر می کنم میبینم این همه دو تایی داشتن با هم بی دلیل نبوده قطعا...

خوشحالم که فاصله ی خونه هامون از هم کمه و برای هم وقت داریم و خوشحالم که عقاید مشترک خانوادگی و علایق شخصیمون باعث تحکیم این رابطه شده و خوشحالم که پارسال قبل از اینکه دیر شه، خودم رو بهش رسوندم، چیزی نمونده بود که ناامید شه و چیزی نمونده بود که از قرار جا بمونم. 

+http://meghan.blogsky.com/1393/11/28/post-536/