بس که به دادم نرسیده کسی، آمده ام تا تو به دادم رسی...

فکر می کردم بابالنگ درازها اصلا ندانند ولنتاین چیست! 

اما زهی خیال باطل که او خوب می دانست، امروز پس از مدتها برایم دوباره نوشته، هیچ واژه ی رمانتیک گونه ای در آن نگنجانده، خیالتان را از بابت ماجراهای عشقی راحت کنم. هیچ اثری از علاقه و عشق در آن نبوده، فقط جهت یادآوری مساله ای برایم نوشتند. و یک تبریک خالی از احساس هم ضمیمه ش کردند.

راستی همین پریروز ها، نمی دانم چه شد که کسی برایم نوشت که امیدوارست روزی بابالنگ درازم را راحت! بغل کنم و من مدام به نامه هایی فکر می کردم که در آنها اثری از کوچکترین حسی نیست و از خود ترسویم که نمی گذارم نزدیکم شود هیچ رقمه از ترس از دست دادن بعدش... اصلا نمی دانم حتی چه حسی به هم داریم. واقعا نمی دانم...

شاید نوشته هایم باعث شده اینطور برایم آرزو کند، نمی دانم. وقتی گفتم چه کسی را؟ او که فقط در نامه ها و در میل باکسم جای دارد را؟ او را بغل کنم؟ و با پوزخندی به آن روز تاریخی! اشاره کرد که بابالنگ دراز عاشقانه ترین حرکت عمرش را زده بود و رفته بود بالای پل کردستان و از آنجا برایم عکس گرفته بود. از خودش درست در همان نقطه ای که من بودم... 

مسخره ست، ولی فقط همینقدر بگویمتان که قبل و بعد آن هیچ حرکت توجهانه ی دیگری از بابالنگ درازم ندیدم و آن حرکت ایستادن روی پل کردستان و قدم زدن در جایی که من قدم برداشته بودم را هم یک حرکت ماجراجویانه ی کودکانه می بینم و نه بیشتر... نمی دانم چرا به هرکس چند کلمه از نامه هایش و حرفهایش را می گویم خلاف من فکر می کند.

+ امروز از تمامی کامنتهایی که برای دوستانم گذاشتم در 7تای آنها سال تولدش موجود بود و دو تای آنها سال تولد هردو!