نیمی از ما از باران می ریخت، نیمی از ما از باران می خواند

تو یک سال گذشته هربار احساس کردم دلم می خواد با کسی حرف بزنم بدو بدو اومدم و حرفامو در قالب کلمات تایپ شده چپوندم تو وبلاگم، سبک می شدم اینجوری و لازم نبود هرچی تو ذهنم میگذره اطرافیان-حقیقیها-بدونن، از این رو اینجا برام محل آرامش بود، نقطه جالب ماجرا اینجاست که من حالا خیلی بیشتر از پیش حرف دارم، یعنی خیلی خیلی حرف دارم، اما دیگه نمی تونم حرفامو تو قالب کلمات بگنجونم این تو... انگار اینجا دیگه خونه ی امن همیشگیم نیست. توش رو در بایسی دارم، پست هایی که آپ می شن و قبل خونده شدن پاک میشن، پست هایی که نوشته میشن و اصلا آپ نمیشن. حرفایی که دلم می خواست خونده شن، اما انگار نمی تونم، دیگه نمی تونم...

+ امروز چارشنبه بود، من همیشه این روزو دوست داشتم، اینقدر یه جوری شده زندگی که حالا یادم میره امروز چارشنبه بوده، از من بعیده، از من بعیده که تک تک ماجراها رو با تاریخ و زمان و حالت تو ذهنم ثبت و ضبط می کردم. از من بعیده واقعا...

+ کسی راهی داره برای در اومدن از این حالت؟ بعید می دونم. اتاقم تبدیل شده به آشغال دونی که به هرچیزی شبیهه جز اتاق

+ هرچقدر با خودم کلنجار میرم که بتونم به اتفاقای خوش زندگی نگاه کنم که این روزا کم نیستن، انگار نمیشه، همش اتفاقات احمقانه ای رخ میده که حال بدمو بدتر کنه، چشامو تار تر و بی رمق تر... میگم از اونجایی که هر چیزی تاریخ انقضا داره، روزای بد هم میتونن منقضی شن؟ من عادت به غمگین بودن و نا آروم بودن ندارم، باید زود خوب شم، این یه بایده....