عطر نارنج های افتاده روی سنگ فرش...

آهنگ پق از سلندیون پلی شده، باد گرم از نیم ساعت پیش شروع به وزیدن کرده... شن هایی که تو هوا پخشن تو چشمم میرن، حالا بیشتر از 2 3 ماهه که لب به خاک نزدم، ناخبر خاک وارد دهنم میشه و چشمهام رو از طعم خوشش می بندم، اما نه... دیگه  انگار خاک اینجا برام خوشمزه نیست.

برگ های ریز و درشت تو هوا پخشن، زباله ها ایضا...نارنج ها تک تک از شاخه ی درخت کنده می شن و پایین میفتن، خم میشم و قشنگ ترینشون رو بر میدارم، نفس می کشمش، نفس می کشمش...هلب سقف خونه های روستایی صدا می خوره، چشم دوختم به سقف خونه ی رو به رویی، لحظه ی کنده شدن یک تکه از سقفش رو به چشمم می بینم. کنده میشه و وسط بیجار-شالیزار-میافته. صدای شلیک میاد و پشتش پارس سگها و صدای غریدن گاوها و زوزه ی احتمالا شغال ها، بر می گردم و به جای خالی قرقاول ها، بلدرچین ها نگاه می کنم. با خودم فکرمی کنم یکی از همین شبها بود که شغال بهشون حمله کرد و نصفه نیمه به دندون گرفتشون، لاشه ی پرنده های طفلی رو برامون گذاشته بود. اشک رو از کنار چشم هام پاک می کنم، بابا رو تماشا می کنم که به سختی وسط هوهوی باد و تکون های شدید شاخه ی درخت، نارنج ها رو قبل از افتادنشون به زمین میچینه، مامانم قصد داره امسال سبزه ی نارنج بذاره، چشم هامو می بندم، همچنان سلندیون درباره ی پق می خونه، هم چنان به پر* نگاه می کنم، به کسی که برای همسر 46ساله ش نارنج میچینه، به پر نگاه می کنم، به علیرضا فکر می کنم، به علیرضایی که پدرم نیست، گرچه شبیه به گذشته ی پدرمه، به اینکه هردو در دو زمان مختلف در یک دانشگاه تحصیل کردن، به اینکه هردو اینجایی هستن و به ناچار زندگیشون به جایی غیر از وطن گره خورده، به شباهتهاشون فکر می کنم و به شباهتا... به انتخابهاشون و چشمهام رو می بندم و نارنج ها رو از بابا میگیرم و تو دامن مانتوم جاشون میدم، به سی سال بعد فکر می کنم، به علیرضایی که شاید هرگز نارنجی رو از درختی نچینه، به دخترش که شاید هرگز طعم حمل کردن نارنج تو دامنش رو نچشه و به همسرش که شاید هیچ وقت سبزه ی نارنج سبز نکنه...

+ پر : بابا به زبان گیلکی...