پستچی در می زند و قلب من تندتر...

دارم با مشقت ظرفهای مهمونی دیشب رو از ماشین ظرف شویی در میارم و تو سینک می چینم که خودم با دست بشورمشون، با خودم حرف می زنم، میگم حالا که تهش معلوم نیست وایسا ببین چی میشه؟ دستامو آب می کشم و میام تو هال بهش نگاه می کنم، میگم شاید عوضش کردم.

بر میگردم تو آشپزخونه و اسکاچ رو کفی می کنم، آهنگ پرتقال من رو با سوز می خونم، گوشیم زنگ می خوره، دوست مشترک منو خواهرمه، دستامو آب می کشم و با حوله ی نارنجی تازه خشکشون می کنم، گوشی رو بر میدارم بهش میگم خونه ام و میگه برو اون لباسو برای امشب بخر، میگم حالا شاید رفتم، تنها خرید رفتن سختمه... 

دوباره دستمو می کنم تو کف و ظرفها رو با آرامشی که خاص خودمه می شورم، صدای موتور میاد، میگم خوبه که پستچی باشه، زنگ درو می زنن، با عجله بارونیمو تنم می کنم و کلید بر میدارم که پشت در نمونم یه وقت و میرم پایین... از دیجی کالا هدیه دارید، می پرسم میشه بدونم از کی؟ میگه سید فلانی و می خندم. حدس میزدم اما خیلی لذت بخش بود دوباره شنیدن اسم قشنگش... درو می بندم و تکیه میدم بهش، مثل اون بار که چوپان برام اون هدیه ی دوس داشتنی یهویی به کسی مربوط نیست رو خریده بود، بسته رو به خودم می چسبونم و پر از ذوق میام بالا... تو راه پله سعی می کنم حدس بزنم هدیه م چیه، میگم شاید یه چیز تزیینی مثلا... میام بالا و نفسمو تو سینه حبس می کنم، کاترمو میارم و با هیجان بازش می کنم. مثل بچه ها صدای ذوق کردن از خودم در میارم، ذوق کردن من صدا داره...

هیجان ادامه داره، بازش می کنم، کتاب، خب میدونه من عاشق کتابم، می دونه عاشق جینگیلی های لوازم تحریریم که اون کلیپس رو برام خریده، اما آخه از کجا می دونه الان یک ماهه می خوام فلش او تی جی بخرم؟ بغلشون می کنم و میذارمشون رو میز و شروع می کنم به نوشتن این پست... تلفن خونه رو هم میارم و میذارم کنارم که بعد نگارش این پست ،زنگ بزنم و بهش بگم چقدر حالمو خوب کرده، بگم که چقدر خوشحالم برای وجودش، چقدر و چقدر و چقدر...

و محتویات بسته... میدونم میدونست که کتاب یه عاشقانه ی آرامم موند دست دوستم و هیچ وقت بهم پسش نداد. 

و اگه مایلید دست خط این عزیز رو ببینید، که چون من مایلم شما هم مجبورید مایل باشید، پس ببینید! فقط چون نامه خصوصیه، بالاجبار حجمش رو کم کردم. راستی این پست ابدا" عاشقانه نیست... خواهرانه ست ^-^