تخم.ی تخیلی

دلم برایش تنگ شده، مربی رانندگیم را می گویم، نمی دانم چطور باید پیدایش کنم، یعنی میدانم، هرجمعه پسرش را میبینم، اما رویم نمی شود بروم بگویم می شود به مامان سلامم را برسانید و شماره م را بهشان بدهید. رویم هم نمی شود شماره ی مادرش را طلب کنم.آخر مسخره نیست که من از عکس هایی که دیده بودم پسرک را شناخته م؟ خب ما هرگز هیچ کجا همدیگر را ندیده ایم گرچه نگاهش یه طور خاصیست که حس می کنم شاید عکسم را دیده باشد، آخر مادرش عکسم را داشت.

روز امتحان مثل حالا باران می بارید، تنها-مثل همه ی مراحل زندگیم باز تنها و مستقل- ساعت 6.5 از خواب بیدار شدم، به تاکسی تلفنی زنگ زدم، باران تند تر از پیش و بی وقفه می بارید. ساعت 7 در جایگاه بودیم، مربی مرا دید و گفت بیا چند کلام صحبت کنیم، استرس وار؟! گفتم نوچ! نوار:|

به دختری که کنار دستش نشسته بود اشاره کرد، گفت نرگس دختر برادرم است. مثل تو آزمون شهر دارد، خب حالا توصیه ام را بگویم؟

در حالیکه چانه ام می لرزید زیر باران گفتم هوم بله...-استرس داشتم و سعی به مخفی کردنش می کردم- گفت میم تو خیلی خوبی فقط باید یک قولی به من بدهی. خب؟ 

سرم را به نشانه ی تایید تکان دادم، گفت بگو قول میدهم کارهای تخ.می تخیلی نکنم، از آن کارهای چپکی که فقط از خودت سر می زند، لبخند توام با شرم روی لبهایم نشست، بله چشم، قول میدهم. 

بگو جمله ات را کامل بگو، بگو قول میدهم کارهای تخ.می تخیلی نکنم. من هم برای اولین و آخرین بار در عمرم این واژه را ادا کردم. بعد هم ضربه ای به پشتم زد و گفت برو همراه نرگس کنار بقیه ی بچه ها... اگر رد شدی من دیگر دوستت نیستم، به نرگس هم گفت و عمه ی تو هم نیستم. 

+ آن روز که امتحان شهر را قبول شدم تمام راه پشت ماشین افسر بود، از آینه میدیدمش ، مثلا برای دلگرمی آمده بود اما تنها استرس عایدمان میشد از این کار تخ.می تخیلیش، هرگز فراموشم نمی شود، چند ساعت بعدش پرواز داشتیم، به سمت مشهد، من و خواهرم همراه دو دوست...اولین سفر دوستانه ی غیر تبریزمان بود.