قهر تو آتیشمه...

قبلا اینجوری بودم که از موفقیت اطرافیانم به شدت خوشحال میشدم و با اینکه هیچ نفعی برای خودم نداشت اون اتفاق خوب و موفقیتشون، شیرینی می دادم، ذوق می کردم و همش هیجان و حس خوب داشتم تا یه مدت.

حالا که حکم انتصاب مدیریتش اومده، من فقط می تونم لبخند بزنم و بگم مبارکه... خوشحالم میشم اما هیجانی توی خوشحالیم نیست.

+ چقدر بد شدم من

+ می ترسم خدا قهرش بگیره از ناشکری هام، ولی واقعا نیاز به یه خبر خوب برای خودم دارم، این اتفاقای خوب برای دیگران خوشحالم می کنه، اما باعث میشه حس کنم دارم درجا میزنم و برای هیچی تلاش می کنم. 

+ لازم به ذکره میدونم موقعیتم از خیلی ها بهتره...