نقطه نارنجی قلبش، که حالا سبز بود.

بعد از ماهها تلاش موفق شده بود خودش را به حرم امام برساند، از همان روزهای گرفتار شدنش قصد داشت از امامش بخواهد مهرش را از دلش بیرون کند. 

به ضریح چشم دوخت، اشکهایش جاری شد، هیچ تغییری در حالت چهره ش دیده نمی شد مردانه اشک می ریخت و خیره به جلو نگاه می کرد و اشک ها آرام آرام روی گونه ش سر می خورد. آنجا بود دعا کرد که مهرش از دلش بیرون برود، دعا کرد و اشک ریخت و حاجتش را گرفت. هرگز از امامش چیز مشخصی نخواسته بود در سه دهه ی عمرش، حالا رفته بود که بخواهد، دلش آرام گرفت و از امامش خواست اگر خیر از یاد بردن است، کمکش کند و اگر نه مهرش را در دلش دو چندان کند، روزی که باید از امامش خداحافظی می کرد آرام آرام قدم زد، به منطقه ی خوب شهر رسید، انگار از دلش بیرون رفته بود. تمام دیروز و پریروز را یک بار حتی یادش نکرده بود، چند ساعت به پرواز برگشتش نمانده بود، حالا دیگر انگار هرگز اویی نبوده، از اول نبوده... او از دلش رفته بود.

با نگاه کردن به ویترین مغازه چشم هایش برق زد، دقیقه ای بعد خودش را جلوی صندوق فروشگاه دید با بسته ای که برای او خریده بود. همان اویی که دیگر نبود، که انگار از اول نبود...که انگار هرگز نبود،حالا دوباره در دلش جان تازه گرفته بود، نمی دانست این مهر دو چندان شده را مدیون امام رضاست یا مدیون دل دیوانه اش...

فقط می دانست وقتی سوار هواپیما شد، مهر او در دلش صد چندان شده بود، مهر او، همان اویی که به مدت دو روز انگار از اول نبود، که هرگز نبود...فقط می دانست که گران ترین سوغاتی خریداری شده از آن اوست و فقط می دانست که او نارنجی ترین نقطه ی قلبش شده، فقط می دانست نارنجی رنگ مورد علاقه ی اوست و فقط می دانست که... هیچ، دیگر هیچ نمی دانست. 

+ و در هواپیما به آهنگ مورد علاقه ی اویش گوش کرد، به آهنگ مورد علاقه ی خودش... و این اولین سفر تنهایی او بود که دلیلش تنها یک نقطه ی نارنجی در قلبش بود، که حالا آن نقطه نارنجی تر از پیش، در دلش سبز بود. 

+ اویش سر در گم است، می دانی؟

 قصه هایم برای تو، بگذار توی باغچه ات

شعرهایم برای تو، بگذار روی طاقچه ات

دستهایم برای تو، بکار سبز خواهد شد

رازهایم برای تو، ببند دور دستانت