حس خوب یعنی دیدن کسی بعد از حدود 17سال...

دختر ظریفی اومد کنارم نشست، نگاهش کردم احساس کردم یه لحظه تو مدرسه ی سمیه هستم، مدرسه ای که 8سالگیم توش سپری شد. 

بهش گفتم ممکن نیست ما هم کلاس هم بوده باشیم؟ ابتدایی؟

با تعجب گفت حالا چرا ابتدایی؟! گفتم چون من اینطور فکر می کنم، بعد از دقایقی اسم و فامیلیش رو یادم اومد. بهش گفتم تو شوک بود که چطور ممکنه اینقدر خوب یادم باشه و حس خوبی داشتم که حافظه م یه بار دیگه باعث سربلندیم شده بود، اسم تک تک بچه ها رو گفتم و هی متعجب تر میشد، با خودم فکر کردم که فلانی راس میگه، هر اتفاقی که توی زندگی ما میفته دلیلی داره و شاید دلیل حضورم تو این کلاس پیدا کردن نگین بود.  

شماره ش رو گرفتم که با هم بریم و تو کارگاهای مفید دانشگاه شرکت کنیم، چقدر حسای خوبی داشتیم هر دو از پیدا کردن هم، انگار که تو شهر غریبی یه همشهری و همسایه دیده باشیم. 

+ جالبه که من کتابهای این ترمم رو که تمیز و سالم هم بودن دادم بهش جلسه ی پیش... گفتم بی خود هزینه نکن این درسها رو دوباره نمی خونم، میتونی برای خودت داشته باشیشون، چقدر خوشحال شد و گفت اینطوری زشته و هرکدوم از این کتابها 20 30 تومن قیمتشونه و مطمینش کردم که فقط می خوام استفاده شه ازش و قصدم فروختن کتاب به قیمت پایین تر نبوده، امروز فهمیدم اون کتابا رو دادم به هم کلاسی بچگیم! حس جالبی داشتم، بین 50 نفر ورودی من نگین رو انتخاب کرده بودم،بدون اینکه بدونم کیه!