بابالنگ دراز و جودی ابوتی که خیرشان این بود ...

سه هفته یا نه حتی چهار هفته پیش براش نوشته بودم یه همایشی هست که دوست دارم شرکت کنم توش و یه کارگاهی... 

محل همایش رو هم براش نوشته بودم ، بابا لنگ درازمو میگم. 

گفته بود اگر میرم تهران ، بهش خبر بدم... 

تردید داشتم بگم یا نه و بذارم برای همیشه ندیده همدیگرو دوست داشته باشیم و نوشته های همدیگرو... 

روزی که رسیدیم تهران تو ایمیلی براشون نوشتم که اونجام و خب انتظار داشتم ایمیلم نخونده بمونه... وقتی خوند که دیگه دیر بود. 

و من خودم رو اینطور راضی کردم و اون خودش رو اینطور راضی کرد که خیر نبود. خیر نبود دیده شیم ...

ولی برام نوشت که وقتی گفتی ممکنه بیای :

"من مکان همایش رو هم شناسایی کرده بودم که اگر اومدی بدونم کجاست!!.. کاش زودتر گفته بودی... "

و بعد تر نوشت که : 

"از این به بعد هر وقت ببینمش یاد تو میفتم..." 

و به همین سادگی ما همدیگرو ندیدیم و احتمالا هرگز همدیگرو نبینیم. 

بابالنگ دراز عزیزم نمی دونم حس شما چیه؟ ولی من فکر می کنم ندیده موندن بهتره... شما همون سایه ای هستی که تو زندگیم اومدی و وقتی آفتاب تموم شه باید بری... تو یه سایه ای که فقط تو روزای آفتابی می تونی پیشم باشی و تو هیچ وقت یه دوست موندگار نیستی... تو موقتی ترین دوست داشتنی دنیایی... 

+ انگار اون دوست داشت که همدیگرو ببینیم ، برخلاف انتظارم...